Een officiële etappe is het niet, maar de rondwandeling vanuit Pieterburen langs de waddenkust wordt wel als opwarmertje of afronding gezien. Omdat de vorige etappe die we in april hebben gelopen eindigde met een blessure zien we zo’n opwarmertje als een goede beproeving voor Nynkes spier of zenuw. Daarnaast wil ze ook nog altijd graag een keer het zeehondencentrum bezoeken en daarom gaan we vandaag naar Pieterburen.
Het is alweer bijna twee jaar geleden dat we hier begonnen met de vijfhonderd kilometer lange tocht en inmiddels hebben we alweer 11 van de 26 etappes gelopen. Konden we de start eerst niet vinden, vandaag vinden het het punt zonder ook maar te zoeken. Voor de start drinken we een bakje koffie op een van de terrasjes. Het is een heerlijke zomerochtend.
Het is wel even wachten voordat er iemand komt voor bediening en als we ook in het restaurant niemand kunnen vinden, blijkt dat we het personeel actief kunnen maken door het scannen van een QR-code en hiermee onze bestelling door te geven. Ook de mensen die naast ons op het terras zitten – ze hebben ook wandelschoenen aan – vinden dit een weinig gezellige manier van koffiedrinken.
Het is zo rond half elf wanneer we onze route hebben gevonden en deze voert ons door weidse velden met prachtige plantensoorten en grassen. Het enigste dat we horen is het geritsel en geruis van hoog gras en granen en zover we kunnen kijken zien we de horizon met alleen maar natuur. “Wat geeft dit een rustig gevoel”, concludeert Nynke.
Na een half uurtje lopen bereiken we de waddendijk. Met het uitzicht op de Waddenzee eten we een broodje en is het even pauze. Langs de dijk wandelen we even later een poosje langs de zee en vervolgens steken we de dijk weer over en gaan weer richting Pieterburen. Even voor het einde van de wandeling nuttigen we onze lunch. Rond twee uur zijn we bij het zeehondencentrum.
Heel indrukwekkend is het om de vooral jonge zeehonden van zo dichtbij te zien. De meeste puppy’s zijn hun moeder kwijtgeraakt nabij de waddeneilanden en worden hier verzorgd totdat voldoende zijn aangesterkt om weer vrij gelaten te worden in de Waddenzee. “Even kangs Zoutkamp voor een visje?”, stelt Nynke tijdens de terug voor, geheel in de sfeer van zeehonden en zee.
Jammer genoeg is er in dit vissersdorp geen vishandel geopend en nu we toch uit zijn gaan zien naar een harinkje, verheugen we ons op zo’n lekkernij in Surhuisterveen, maar ook hier is de vishandel gesloten. Even na drie uur zijn we weer thuis en houden we het bij een bakje koffie met een koekje.