Nee! Ze was heel resoluut in haar voornemen om na afloop van de vrouwenspecial niet meer ‘op stap’ te gaan, niet meer naar de muziekavond waarvan ik mede-organisator ben en dus eigenlijk nog wel even om het hoekje wilde kijken. Nynke wist het zeker, ze wilde de flow die ze vorig jaar had ervaren zo lang mogelijk vasthouden en daar past een feestje inderdaad niet het allerbest bij.
Heel eerlijk moet ik bekennen dat ik de warme sfeer die ik vorig jaar – als enigste man mocht ik toen de hele dag wat technische assistentie verlenen tussen zo’n honderd vrouwen – had gevoeld ook wel mee naar huis wilde nemen, maar ‘mijn feestje’ was nu eenmaal ook op deze datum gepland en gezien de tijdstippen van einde van de één en begin van de ander, kon dit prima.
Ondanks dat ik na het opruimen van het ‘vrouwenfeestje’ best nog wel warme krachten binnen in me voelde en dit veilige gevoel toch nog wel een poosje vast wilde houden, bleef ik bij mijn besluit om niet naar huis te gaan en elders nog even een biertje te gaan drinken.
Tijdens de korte fietstocht voelde het bijna alsof ik me van het paradijs naar Sodom en Gomorra verplaatste, alsof ik de overgang maakte van de smalle naar de brede weg… Hoewel ik weet dat de activiteit waar ik naartoe op weg ben van een heel andere orde is, heb ik stiekem even een schietgebedje gedaan.
Het is al behoorlijk druk, als ik binnenkom en ik ga dan ook meteen aan de slag om hulp te bieden bij de bevoorrading van consumpties aan de gasten. Wat een kracht blijf ik ervaren, de samenwerking voelt goed en de sfeer is ook prima; ik ben blij dat ik toch deze keus heb gemaakt…
Maar als het hoogtepunt van de avond zo’n beetje is geweest, de eerste mensen tevreden na een gehaktballetje of ander lekkers huiswaarts keren, zie ik ook andere dingen gebeuren die echt lijnrecht tegenover de kracht staan die ik in me voel.
Gasten die meer hebben gedronken dan goed voor hen is gaan zich vervelend gedragen, gebruiken taal waar je als christen bepaald niet vrolijk van wordt en de grens van de verleidende verzoeking is uitermate vaag.
Dan begin ik te twijfelen: doe ik er wel goed aan om dit soort feestjes mede te organiseren? Tegelijkertijd spring ik voor mezelf in de bres. Is het ook niet zo dat we mogen genieten van het leven en hebben er niet vele tientallen gasten een heerlijke muziek- en dansavond gehad? Is niet iedereen verantwoordelijk voor zijn of haar eigen gedrag?
Allemaal waar, maar waarom knaagt er dan iets in mij? Het onderwerp blijft me bezighouden. Hebben de mensen die zich misdragen misschien hulp nodig? Ik kan me niet voorstellen dat dit gedrag voortkomt uit liefde… Niet het weghalen van de verleiding is de oplossing, want die wordt elders ook wel gevonden, maar hulp bieden bij het weerstaan er van, daarin zit volgens mij de kracht.
Later op de avond maak ik een praatje met één van deze ogenschijnlijke lapzwansen en merk dat er inderdaad veel ellende in hem zit. “Bedankt hè”, hoor ik ’m zeggen als hij enigszins instabiel lopend na een praatje wat ’m wellicht weer wat kracht heeft gegeven de zaal verlaat. We hebben allemaal Kracht nodig bij het maken van keuzes en we kunnen elkaar daarbij heel goed helpen.
(Deze column is gepubliceerd in gemeenteblad De Regenboog van december 2018)