Rond twee uur ben ik de deur uit gegaan samen met mijn fototoestel; er zijn allerlei activiteiten in het dorp waar ik een foto van ga maken. Het is prachtig weer in het dorp, echt gezellig met op veel locaties muziek en ik ben al zo ongeveer halverwege de fotoklus als het tijd is voor een kop koffie. Daar komen we echter niet aan toe: ik zak in elkaar en maak allerlei vreemde geluiden…
Het is ergens op de Langelaan nabij de voormalige MAVO alwaar ik weer ietwat bij bewustzijn kom. Ik stap bij de rap opgetrommelde heit in de auto, nog wel met de intentie om foto’s te gaan maken. Maar we gaan een heel andere kant op en komen dan thuis. Daar kom ik langzaam aan weer meer bij bewustzijn.
Het dringt eerst niet echt tot me door wat er allemaal is gebeurd en het duurt zelfs nog wel een paar dagen voor ik in de gaten heb dat de teller bij mij weer geheel op nul staat. Even ben ik het vertrouwen in mezelf en in mijn eigen lichaam weer volledig kwijt en besef ik dat ik eigenlijk zomaar overal neer kan vallen. Dat maakt me er bepaald niet vrolijker op.
Moet ik het dan nóg rustiger aan gaan doen?! Toch schraap ik na een flinke dip de moed weer bijeen. Even had ik na deze forse tegenvaller geen zin meer in alles, maar gelukkig gaat het zonnetje langzaam aan weer schijnen. Met een moedige vrouw naast me, zeer behulpzamen ouders en lieve vrienden om ons heen, gaat dat zeker lukken. Kop op, we gaan er weer volop tegen aan!