Dat zouden we vaker moeten doen… Ik hoor het mezelf steeds vaker zeggen, wanneer ik bijvoor-beeld een stevige wandeling heb gemaakt, een uurtje heb gesport of er een paar dagen tussenuit ben geweest zodat de boel even de boel kon blijven. Toch mislukt het telkens weer en is er steeds wel iets te bedenken dat nog even moet gebeuren en na een rustperiode zitten we al snel weer in het ritme van de dag.
Druk bezig met onze carrière, het verdienen van de kost en het maken van plannen om dit alles steeds maar te verbeteren. En terwijl we zo druk bezig zijn om alles steeds maar beter, mooier en groter te krijgen, nemen we allerminst de tijd om te beseffen hoe goed we het eigenlijk al hebben.
“Zes dagen lang kunt u werken en al uw arbeid verrichten, maar de zevende dag is een rustdag”, zo horen we bijna iedere zondag in de kerk en hoewel de boodschap van dit gebod glashelder is, doen we er alles aan om zelfs de zondag zo efficiënt mogelijk in te delen. Van smartphone tot social media en weet ik het al niet meer wat voor dwangmatige bezigheden we ons tegenwoordig allemaal opleg-gen, het belemmert ons om tijd voor onszelf te nemen en daar ook dankbaar voor te zijn.
Deze wereldse gejaagdheid ontgaat ook mij niet en terwijl ik vanwege bepaalde disfuncties in mijn hoofd juist heel rustig aan dien te doen, lukt het mij lang altijd niet om bij te blijven. Het maken van een gemeenteblad is bijvoorbeeld een behoorlijke klus die bestaat uit vele kleine ding-etjes die even moeten gebeuren. En zo is het iedere keer weer met nog zo veel meer dingen: even dit, even dat, en al deze ditjes en datjes maken dat je soms door de bomen het bos niet meer ziet. Als je dan juist het overzicht op die bomen zo nodig hebt terwijl de ditjes en datjes maar blijven komen, loopt het op een gegeven moment vast.
Wanneer je dan ook nog eens bepaalde zaken binnen de gemeente hebt, waarin je je niet zo heel erg goed kunt vinden en het gevoel heb dat het geloof niet echt meer wordt aangevuurd, gaat het allemaal dubbelop. Daarom heb ik het verstandig gevonden om het de komende tijd even iets rustiger aan te doen en vooral veel rust te nemen. Even een frisse wind te laten waaien, afstand nemen van alles, even geen verplichtingen, even helemaal niets… De komende drie maanden neem ik vakantie, en zal ook in de kerk minder vaak gesignaleerd wor-den. Geen zorgen hierom, ik behoor niet meteen tot de groep randkerkelijken en blijf mijn grote Leidsman zoeken.
Spijt dat ik vele jaren geleden ‘ja’ heb gezegd op de vraag of ik redacteur wilde worden van het kerkblad heb ik echter nog steeds niet. Hoewel de vele ditjes en datjes me nu even te veel worden, ben ik nog altijd erg dankbaar voor deze functie binnen de gemeente; ik voel me werkelijk als een spin in het web, heb de gemeente tot in de kern leren kennen, ben door deze betrokkenheid enorm gegroeid in mijn geloof en vind nog steeds veel voldoening in mijn werkzaamheden.
Ondanks mijn ‘waarschuwing’ om op tijd rust te nemen, kan ik een ieder aanbevelen een functie binnen de kerkgemeenschap te aanvaarden. Vele handen maken immers licht werk en reken maar dat je iets terug krijgt voor alles wat je doet voor de Heer in de hemel. Neem maar van mij aan dat dit onbetaalbaar is!
(Deze column is gepubliceerd in kerkblad De Regenboog van januari 2013)