“Had u een afspraak?” Nadat ik een poosje op mijn beurt heb staan wachten, richt een vriendelijke receptioniste zich tot mij. Ik sta te wachten bij de balie in het gemeentehuis van Achtkarspelen met de bedoeling om even wat zaakjes te regelen voor het verlengen van mijn rijbewijs. Dat blijkt echter niet zo simpel even tussen de bedrijven door te gaan…
“Nee, mar ik sjoch fierders gjinien, dus neffens my bin ik wol oan de beurt”, werp ik vriendelijk tegen en denk daarbij terug aan vroegere tijden toen alles nog simpelweg aan één balie te regelen was. “Ik wol efkes myn rydbewiis ferlenge.” Ik spreek bewust Fries om aan te geven dat we in Fryslân gewend zijn om ons eigen taal te spreken, maar onze gemeente is blijkbaar niet meer tweetalig want ze gaat door in het ‘Hollânsk’.
“Nee dat kan niet, alles gaat hier op afspraak”, wordt me duidelijk gemaakt. Op de website van Achtkarspelen had ik snel even gezocht wat ik nodig heb voor het verlengen van een rijbewijs en daarbij was ik deze eis niet tegengekomen of over het hoofd gezien. “Jawel, dat staat wél op de site!”, wordt me verteld. Ik besluit geen stennis te maken en wacht af wat mijn opties zijn.
“U kunt nu wel een afspraak maken”, krijg ik te horen en natuurlijk vind ik dat prima. De jongedame drukt op een knopje, er rolt een bonnetje met een nummer uit een apparaat en ik heb en afspraak. Ik hoef niet eens lang te wachten, nog geen twee minuten later klinkt een belletje en verschijnt mijn nummer op het scherm.
De baliemedewerkster die is opgetrommeld neemt vijf balies verderop mijn bonnetje in ontvangst en vraagt me vriendelijk om een pasfoto en mijn oude rijbewijs. Die heb ik natuurlijk bij me, want dit stond wél keurig op de website vermeld. Veel verder kom ik daarmee echter niet want mijn pasfoto wordt niet goedgekeurd. “U lacht, en dat mag niet”, krijg ik te horen.
Potverdorie, nu moet ik dus zo’n lelijke foto laten maken met een neutrale blik, recht in de camera kijkend en de mond gesloten. Als dat plaatje aan alle eisen voldoet die ik krijg te zien, kan het bijna niet anders of ik lijk op een terrorist. Wat een gedonder is dat toch tegenwoordig, maar ik blijf toch lekker lachen en zal voor de volgende keer in het gemeentehuis keurig een afspraak maken…