Coevorden-Hardenberg
Donderdag 10 september
De wekker staat voor vandaag afgesteld op kwart over zes omdat we rond half acht willen vertrekken richting Hardenberg. Vandaag staat de voor ons tweede etappe van het Pieterpad op het programma: route 8 van Coevorden naar Hardenberg. We parkeren de auto op het station in Hardenberg om van daaruit met de trein naar startpunt Coevorden te reizen.
In de buurt van Hardenberg betwijfelen we of de navigator ons naar een logische plek in de stad leidt: een gokje van Dick die Stationsweg heeft ingevuld, terwijl we op de Stationsstraat moeten zijn. Ondanks dat we ruim om tijd zouden arriveren op het station, moet nu even het gaspedaal op de plank om de trein richting Coevorden te halen.
Eenmaal op het station blijkt dat we nog keurig op tijd zijn en dat de trein niet – zoals onze planning aangeeft – om 9:09 vertrekt maar om 9:20. Heerlijk, na een klein stressmomentje even weer op adem komen. In alle rust stappen we in de trein die al om 9:11 arriveert. Al snel nadat deze gaat rijden merken we dat we de verkeerde kant op gaan en opnieuw is er even een momentje van stress. We rijden richting Almelo terwijl we juist de andere kant op moeten gaan
We hebben te klein gedacht en zijn een trein te vroeg ingestapt; hier in Hardenberg stoppen zo’n tien treinen per uur en we hadden twee minuten later moeten instappen. Het enigste dat we nu kunnen doen is bij het eerstvolgende station weer uit te stappen.
En daar staan we dan, eenzaam en alleen op station Mariënberg. De trein terug richting Coevorden gaat om 9:43 en dus hebben we wel tijd voor en zin in een bakje koffie. Alleen dat is niet te verkrijgen op dit station en dus rest ons niets anders dan even wachten. Balen als een steker heeft geen zin en kost alleen maar energie en we kunnen en willen elkaar deze fout ook niet aanrekenen.
We komen tot een heel fijn gesprekje en leren dat het bij tegenslagen voor ons beiden wel goed is om hier anders mee om te gaan. Kwaad worden heeft geen zin – het is nu eenmaal zo gegaan – en dus kunnen we er maar beter het beste van maken. De trein blijkt ook nog eens maar liefst vijftien minuten vertraging te hebben waardoor ons geduld ietwat extra op de proef wordt gesteld.
Een uur later dan gepland zijn we dan terug op station Hardenberg en tien minuten later komen we uiteindelijk aan op het station waar we moeten zijn: Coevorden. Een kop koffie in de zon onder de veranda van Bakkerscafé De Loods – wat er al vanuit de trein heel erg gezellig uit ziet – doet ons deze strubbeling al snel weer vergeten.
Het is vijf over half elf wanneer we uiteindelijk van start gaan met de wandeling van ruim negentien kilometer. Het kost even wat tijd, geduld en moeite om uiteindelijk de start van de route te vinden, maar uiteindelijk zien een wit/rood paaltje! Een smal pad langs water brengt ons al meteen in rustige sferen, maar dat is snel voorbij na een hevige schreeuw van Nynke.
“Au! Ik bin stutsen!”, roept Nynke duidend op een steek van een wesp in haar onderbeen. Met het materiaal dat we gelukkig bij ons hebben, kunnen we de schade redelijk beperken en na wederom zo’n tien minuten vertraging, vervolgen we onze wandeling.
We laten Coevorden steeds verder achter ons en daarmee ook het geluid van de voorbij razende verkeer. De smalle wandelpaden langs wateren en over landerijen brengen ons tot rust.
Af en toe komen we fietsers tegen en ook zijn er wandelaars die we inhalen of tegenkomen waarvan we zo goed als zeker weten dat ze ook het Pieterpad volgen. Pas in Gramsbergen worden we ons weer enigszins bewust van een bewoonde wereld en zien we mensen in het gehaaste tempo van de altijd werkende wereld.
Op een mooi rustig plekje met het zicht op het Coevorden-Vecht kanaal vinden we een picknickbank waar we een broodje eten. Het water uit de onlangs aangeschafte thermosflessen is nog lekker warm en hiermee kunnen we een heerlijke bouillon maken. Na dit ontspannen rustmoment moeten we even weer op temperatuur komen, maar al snel lopen we weer als kieviten.
Rond kwart over een passeren we Gramsberger State, een soort van zorgcentrum ’t Suyderhuys dat op dit moment in toestand van middagslaap verkeerd. We zien een oudere man met de benen gestrekt in z’n kamer zitten. Nynke kan het niet laten en zwaait even vriendelijk naar de bejaarde mijnheer, die uiteraard enthousiast terug zwaait.
Op de kruising van het pad Anereschweg met Tilster vinden we opnieuw een bankje waar we even een korte pauze houden. Hier nemen we een kopje thee. “Druifje er bij”, kondigt Nynke aan en haalt een tros druiven uit de rugzak. We kijken uit op het Engelansche Bosch waar we straks ook door zullen wandelen. Volgens de kaart kunnen we daarna de voorsteden van Hardenberg al kunnen zien.
Een man en een vrouw die we al eerder voorbij gelopen zijn en waarvan we ons vanwege de afstand die ze van elkaar houden al hebben afgevraagd of ze nu bij elkaar horen of niet, passeert ons en we maken een praatje. Ze blijken bij elkaar te horen en zijn vandaag in Gramsbergen gestart met hun etappe.
“We zijn wat krakkemikkig”, verduidelijkt de vrouw die verder vertelt dat ze morgen ook van plan zijn om vanuit Hardenberg richting Ommen te lopen. Wanneer ze verder zijn gelopen passeert ons nog een stel wandelaars dat gezien hun uitrusting ook aan kamperen doet. De man heeft z’n onderbroek aan de rugzak hangen om te drogen.
Even later stelt Nynke voor om ook maar weer te gaan lopen. “Laten we gaan voor het laatste stukje.” We genieten van de frisse lucht van het bos maar even later zijn we toch blij als de finish voor vandaag in zicht komt. “Wat is hier nu eigenlijk leuk aan om ons dit allemaal aan te doen”, zo vragen we ons af. Het antwoord krijgen we al een beetje door het voldane gevoel dat we hebben bij aankomst op de Markt in Hardenberg.
Op het terras van de trendy koffiezaak en lunchroom Blij bestellen we een bakje koffie met een stukje gebak. Dat hebben we vandaag wel verdiend, zo vindt Dick. Nynke wordt van de naam alleen al blij en wanneer de bestelling geserveerd wordt is het helemaal genieten. Ondertussen nemen onze benen ook even de welverdiende rust.
Het krakkemikkige stel dat we eerder ontmoeten, arriveert ook op de eindplek en neemt plaats op hetzelfde terras. We groeten hen bij vertrek ‘misschien tot morgen’ en wandelen richting het station om in de auto te stappen en richting Dedemsvaart te rijden. Twintig minuten later arriveren we bij Bed & Breakfest Vrede Vrijheid en worden we geleid naar onze pipowagen waar we vannacht gaan slapen.
Het gras van het weiland waar we vrij zich op hebben is pas gemaaid en dat alleen al zorgt voor een heerlijke geurige ontvangst. Het ziet er allemaal keurig schoon en gezellig uit. “Hier wordt je toch helemaal blij van”, glundert Nynke alleen al bij het openen van de koelkast met daarin de lekkernijen voor het ontbijt van morgenochtend.
Eigenlijk hebben we geen zin meer om naar de stad te rijden voor het vinden van een restaurant waar we iets kunnen eten en daarom halen we een pizza. Terwijl Nynke naar de pizzaboer loopt om de bestelling op te halen, gaat Dick naar de Albert Heijn om een paar flesjes bier voor bij het eten. Weer even later zitten we gezellig aan de picknicktafel onder de veranda te smullen van onze pizza.
Op de achtergrond horen we het geluid van het voorbijrazende verkeer op de Coevorderweg, een aantal weilanden verderop, maar daar storen we ons niet aan. We zijn vooral een momentje samen in het nu aan het genieten. Na ons diner gaan we onder de douche en trekken vervolgens onze jogging- en pyjama broek aan. We gaan niet laat naar bed.