“Soe it wol wer goed komme mei de tsjerke?” Deze vraag hoor ik de laatste tijd regelmatig voorbij komen. Veel mensen zijn bezorgd over de samenkomsten op zondag die nu al ruime een jaar behoorlijk ontregeld zijn door de maatregelen rondom corona. Een tijdje was het verboden om als gemeente samen te komen, we mochten een poosje in groepen van maximaal dertig in de kerk zijn en het maximum staat vandaag de dag op tachtig.
Om de samenkomsten zo gecontroleerd mogelijk te laten verlopen en de anderhalve meter tussen de bezoekers te handhaven, wordt vaak gewerkt met reserveringen en dat blijkt toch wel enigszins een drempel op te werpen. Ach, dan blijven we wel thuis. De voorzieningen zijn door de genomen maatregelen in de afgelopen periode in rap tempo dusdanig verbeterd dat de kerkdiensten ook vanuit huis prima te volgen zijn.
Nu we daar zo’n beetje aan gewend zijn, moeten we stiekem heel eerlijk bekennen dat we het ook wel prettig vinden om niet keurig op tijd strak in het pak een zitplaats te hoeven bemachtigen, maar net zo goed in de ochtendjas met een bakje koffie erbij voor de televisie kunnen plaatsnemen. Bevalt de preek ons niet, dan zappen we gewoon ergens anders naartoe of zijn we snel verleid iets anders te gaan doen.
De diensten waar tachtig mensen verwelkomd mogen worden, krijgen in verhouding amper belangstelling van twintig christenen, dus eigenlijk is het antwoord wel zo’n beetje gegeven. “Ga je zelf ook wel af en toe naar een dienst?”, is de wedervraag die ik soms wel stel. – “Nee, daar vind ik niks aan”, is dan meestal het antwoord en vooral zo lang er niet meegezongen mag worden staat het publiek niet in de rij voor de kerk.
Eigenlijk is het heel verdrietig dat we op deze manier vooral aan onszelf denken, want zo gaan we wel voorbij aan het belang van samenkomen zoals dit in het bijbelboek Handelingen is uitgelegd. Het samenzijn als familie is nooit te bereiken met live-uitzendingen. Juist nu mensen op afstand van elkaar leven, is er een grote behoefte aan troost en bemoediging.
Juist het huis van God is de plek waar je hoop en liefde ontvangt, in tijden van angst en onzekerheid. Stel daarom niet de vraag of het wel weer goed komt met de kerk, maar bouw zelf mee aan de bouw van de kerk door het zingen van een lied, een hand op iemands schouder of een getuigenis. Laten we elkaar geen onzekere vragen stellen, maar elkaar bemoedigen en dat juist steeds maar meer naarmate we de dag van zijn komst zien naderen.
(Deze column is gepubliceerd in gemeenteblad Kruispuint van mei 2021)