“Mei Dick Kooy!” Op deze manier neem ik meestal de telefoon op en dan duurt het in de regel niet zo lang tot dat degene die mij opbelt duidelijk maakt wie hij of zij is en wat de boodschap is. De laatste dagen hapert er echter iets in dit patroon en hoor ik helemaal niets nadat ik me luid en duidelijk heb gemeld. Je hebt soms van de grapjassen die dat doen, zo was mijn eerste gedachte en ik moest dan eerst ook wel een beetje lachen toen de verbinding weer werd verbroken. Toen dit later op de dag echter nog een aantal malen gebeurde en ik aan de andere kant van de lijn een dame luid hoorde roepen van “Hallo… Hallo!”, veranderden mijn gedachten.
Geen grappenmakers die me bellen, ze horen mij simpelweg niet. Als ik dan na grootscheeps technisch onderzoek ontdek dat het niet aan mijn toestel ligt omdat ook alle andere telefoons dezelfde storing vertonen en de telefoontjes naar buiten wél zonder problemen verlopen, ga ik groter denken en bel mijn provider. Nadat ik het doolhofje van keuzes door heb gespit, krijg ik de juiste afdeling aan de lijn en leg de storing uit. “Ja meneer, dat probleem is bij ons bekend”, meldt een vlotte tante van de KPN. “We bellen u zo spoedig mogelijk terug.” Dat gaat vlotter dan mijn ervaringen met deze logge ondernemingen zijn; dezelfde avond nog krijgen we te horen dat de verouderde router die we gebruiken wellicht de boosdoener is en dat er morgenavond al een nieuw exemplaar wordt bezorgd.
Nog geen 24 uur later gaat de deurbel en tien minuten daarna heb ik mijn router ingeleverd aan de koerier en het nieuwe apparaat geïnstalleerd. Pas als de internetverbinding probleemloos tot stand komt en ook het bellen naar buiten zonder haperingen verloopt, vermoed ik dat het allemaal wel los loopt. Het wachten is nu op de grapjas die belt zodat we ook de inkomende telefoontjes kunnen testen…