Normaal gesproken is het rond deze tijd pikdonker en stil op de begraafplaats in Surhuisterveen. Vorige week dinsdag brandden er rond half zes in de avond vele tientallen kaarsjes die zorgden voor warmte en een bijzondere sfeer. Ruim honderdvijftig nabestaanden waren aanwezig om een dierbare te gedenken en even stil te staan bij het gemis op de eerste Feanster Lichtjesavond.
“Dit is een gelegenheid waarbij we uiting mogen geven aan onze gevoelens die zo moeilijk onder woorden te brengen zijn”, sprak initiatiefneemster Foekje de Bruin in een welkomstwoord. Haar gezin moest ruim een jaar geleden afscheid nemen van de tienjarige Yrsa. “Het is de band van liefde die ons allen hier bijeen brengt op deze lichtjesavond.”
Tussen de vele lichtjes en brandende vuurkorven krijgt een ieder de gelegenheid om bij het graf van een dierbare een kaarsje te branden en even stil te staan bij het gemis, de liefde en de herinnering.
“Moai dit barren, mar ik makket ek wol wer wat los hjer”, ervaart een man van middelbare leeftijd die kortgeleden zijn vader heeft begraven.
Even verderop legt een dochter de arm rond de schouder van haar moeder. “Het is al zo lang geleden, maar het verdriet blijft altijd”, spreken ze met betraande ogen bij het graf van echtgenoot en vader. Ze vinden de lichtjesavond een troostrijk en indrukwekkend gebeuren. “Heel fijn om de emoties te kunnen uiten en samen één te voelen.”
Dat is precies het doel dat Foekje de Bruin voor ogen had met het deze lichtjesavond – die ze samen met de uitvaartverzorger organiseerde. “Mensen vinden het vaak moeilijk om over dood en verlies te praten, op deze manier kunnen we onze emoties uiten en ons verdriet delen.”
In de periode na verlies van Yrsa heeft Foekje veel kracht ervaren uit haar geloof; vooral vanuit de kerkelijke gemeenschap waar ze lid van is, mocht het gezin veel steun ontvangen. “Daar zie ik de liefde in. Dat wil ik graag doorgeven aan andere mensen die verdriet hebben,” legt ze uit. “Wij kunnen er altijd als licht voor elkaar zijn.”
Terwijl het rondom het kerkhof het verkeer in de spits en het gewonen leven volop doorgaat, ontmoeten dood en leven elkaar in een moment van stilte. Als afsluiting van de ceremonie worden twee wensballonnen opgelaten die hoopvol worden nagekeken. Dan gaat alles weer langzaamaan over tot de orde van de dag, maar het moment van er even voor elkaar zijn is goed geweest.