Nog niet eerder hebben we in de winter een etappe van het Pieterpad gelopen. Het is de laatste dagen echter zo prachtig mooi weer dat we besluiten om de uitdaging aan te gaan. Met de etappe Schoonloo-Sleen wandelen we de laatste in-een-dag-trip en zijn we klaar ‘met het eerste boekje.’ De voorspellingen voor vandaag zijn beneden het vriespunt. Dat betekent naast een uitdaging ook nog eens een avontuur.
We beginnen de wandeling zo vroeg mogelijk, zodat we gereed zijn voordat de zon weer onder gaat en de kou weer invalt. Om zeven uur zitten we in de auto en om tien over acht staan we bij de halte Sleen bij een temperatuur van acht graden onder nul te wachten op het 8-persoons busje van Qbuzz dat ons via Emmen naar Schoonloo gaat brengen.
De reis loopt gesmeerd en even na negen uur zijn we al aan het wandelen. Al snel blijkt dat we toch wel moeten wennen aan deze behoorlijke kou. Terwijl we tot nu toe vooral in korte broek, shirt en met hoed tegen de zon hebben gelopen, zijn we nu blij dat we een warme muts hebben, handschoenen aan en een winterjas.
Om ons lichaam op te warmen, wandelen we de eerste kilometers behoorlijk op tempo, maar dan nog valt het niet mee om op temperatuur te komen. Het eerste uur blijft het een beetje kleumen met onze ledematen en bovenbenen. Het uitzicht op de uit bevroren waterdamp ontstane kristallen op gras, struiken en in bomen maakt echter heel veel goed. “Wauw, wat is dit moai”, zegt Nynke meer dan eens.
Pas na ruim anderhalf uur wandelen door vooral bosrijke,weinig zonnige en dus behoorlijk koele omgeving wagen we ons in een zonnig gedeelte van de route aan een korte pauze voor een bakje koffie. Langer dan tien minuten stilstaan is echter niet zo prettig als we dat in zomerse wandelingen gewend zijn.
Werkelijk alles is anders in dit seizoen, maar we hebben nog steeds geen spijt dat we begonnen zijn aan de winterse uitdaging. Vrijwel het enigste geluid dat we horen is het knisperen van de bevroren bladeren waar we op wandelen. De grond met sporen van tractoren is hard door de vorst, terwijl dit ’s zomers al snel blubber is na een buitje of door het passeren van vele wandelaars.
Vandaag komen we geen enkele Pietpad-loper tegen. Even na twaalf uur vinden we een bankje in het zonnetje waar we even de tijd nemen voor een korte lunch. “Sa, dit is efkes noflik”, oordeelt Nynke na bijna drie uur continue wandelen zittend op het bankje. Bijna zijn we geneigd om zelfs even de ogen te sluiten, maar we zijn nog maar net over de helft van de route en het warmst van de dag is alweer geweest.
Het grootste gedeelte van de wandeling gaat door het bos. Dit is dan wel een prachtige en rustgevende omgeving, maar het is er ook erg koel – het water in onze flesjes verandert zelfs in ijs – en een stukje lopen in de zon is dan ook uiterst welkom. Even voor twee uur vinden we wederom een zonnig plekje om een bakje thee te nuttigen. De kerktoren van Sleen hebben we dan inmiddels in het zicht.
Het is maar goed ook dat het einde in het zicht is, want net als tijdens het wandelen van een etappe eerder dit jaar, krijgt Nynke weer last van haar knie. Wellicht hebben we er niet verstandig aan gedaan om na zo een lange tijd niet wandelen, meteen zo’n behoorlijke afstand te lopen. De laatste kilometers is het tempo er dan ook wel een beetje uit en moeten we vaak even stoppen. Om kwart voor drie zijn we klaar.
Allebei hebben we geen spijt van dit winterse avontuur, maar we zijn blij dat de wandeling voor vandaag erop zit. Het ‘eerste boekje’ kunnen we nu sluiten en om dat te vieren trakteren we onszelf bij Brasserie Kolkzicht op een beker warme chocolademelk met slagroom. Dan nemen we thuis een heerlijk warm bad en zit onze dag er op, we zijn uitgeput. We hebben nog tien etappes te gaan!