De ogen van Suzanne Baron gingen stralen toen ze werd gepolst om een steentje bij te dragen in de productie van gemeenteblad De Regenboog; hier had ze wel oren naar! Diverse frisse ideeën heeft ze al te berde gebracht en ze staat min of meer te popelen om de stofdoek eens flink door de pagina’s te halen. Hoe zien haar plannen er uit en wie is eigenlijk Suzanne Baron?
Het knopje voor de deurbel is niet te vinden aan de voordeur van de vrijstaande woning aan de Tsjerjebuorren 44 in Drachtster Compagnie. Of de bewoners dit simpelweg nog niet gerepareerd hebben of bewust hebben gekozen dat aanbellen niet mogelijk is, wordt niet geheel duidelijk, haast hebben ze in ieder geval niet om de actie uit te voeren. “De meeste mensen weten hier de weg wel en komen achterom”, legt Suzanne Baron joviaal uit. “Weet je welkom en neem plaats.”
Dat homestyling een van haar hobby’s is blijkt heel duidelijk uit een gezellig ingerichte woonkamer. Op kastjes en in vensterbanken staan diverse leuke tierelantijnen en veel daarvan heeft Suzanne zelf gemaakt. Ze kan bijvoorbeeld met een tas vol kastanjes, eikels en bladeren thuiskomen en daar allerlei leuke dingen van maken. “Dat vind ik echt leuk, dat is het kunstzinnige in mij, daar heb ik altijd iets mee gehad.” Ze wijst hierbij ook naar haar Nikon camera waar ze altijd graag mee mag werken; plaatjes schieten en deze dan op de computer bewerken en voorzien van tekst. Zo ben ik altijd bezig om iets mooier te maken. En maar mooier, mooier en mooier…
Suzanne Baron heeft een Facebookpagina waarop ze allerlei dingen deelt met haar vrienden en schrijft er bij wat ze er zo leuk aan vindt. Daarnaast heeft ze een eigen blog-pagina waarop ze beleefde avonturen deelt met de wereld. Kortom: ze zit boordevol ideeën en daarom durfde de redactie haar te vragen of ze misschien met iets van deze creativiteit mee wilde doen aan het produ-ceren van gemeenteblad De Regenboog. Haar gezicht sprak boekdelen, zodat op een antwoord niet hoefde te worden gewacht: ja, dat wil Suzanne wel! Ze is dol op styling, fotograferen, houdt van schrijven en ze vat dit samen in creatief bezig zijn. Haar enthousiasme hierover steekt ze absoluut niet onder stoelen of banken en hiermee denkt de 27-jarige blondine wel een bijdrage te kunnen leveren aan het kerkblad van de gemeente waar ze samen met haar echtgenoot Ronald Baron lid van is.
“Deze gemeente zie ik als een thuis, dit is de plek waar ik moet zijn; dit is de kerk en gemeente waar ik bij hoor”, zegt Suzanne glashelder over de christelijke gereformeerde kerk vrijgemaakt (CGKV) in Surhuisterveen. Het ook niet voor niets dat ze na een korte periode lid te zijn geweest bij een andere gemeente weer terug is gekomen bij deze gemeente. “Het lukte maar niet om ergens anders te aarden.”
Door mee te draaien in de beroepingscommissie en hier meer te leren over de twee gemeenten ontdekte ze dat CGKV eigenlijk helemaal nog geen officiële kerk is doordat de achterliggende organisaties nog niet zijn samengegaan. “We bestaan helemaal niet!”, spreekt ze terwijl haar handen de lucht in gaan en een verhitte uitdrukking op haar gezicht verschijnt. “Zo is er bijvoorbeeld nog steeds een christelijk gereformeerde consulent en een vrijgemaakte consulent.”
Door veel te lezen in de Bijbel kreeg Suzanne steeds meer afkeer van dit soort dogmatiek en regelgeving die door de mensen zelf bedacht zijn. “Ik heb maar één leefregel nodig en dat is de Bijbel!”, nam Suzanne zich stellig voor. “Wat daar in staat over mijn twee voorbeelden God en Jezus is voor mij genoeg! De liefde die Jezus geeft – ook voor de mensen die niet in God geloven – zo wil ik ook zijn. Dit kom ik maar heel weinig tegen in de kerken.” Ze denkt dat er veel christenen zijn die een vraag als ‘waarom ga je zondags naar de kerk?’ alleen maar kunnen uitleggen met: ‘ja, omdat dat nu eenmaal zo hoort.’
“Dat is toch geen uitleg?! We moeten ons wel kunnen verantwoorden tegenover de mensen die niet geloven. Dat kun je niet beter doen dan aan de hand van het leven van Jezus Christus, de Verlosser die is gestorven voor al die mensen.” Ze vindt dat christenen het zelf in de hand hebben gewerkt dat de ongelovigen hen zijn gaan zien als een apart groepje mensen met regeltjes en durft het zelfs hier en daar schijnheiligheid te noemen.
“Mijn beste vriendin is ongelovig en zij meende altijd dat christenen niet met haar om mochten gaan. Dan leg ik haar uit dat Jezus aan tafel ging met tollenaars en prostituees, waarom zou ik dan geen ongelovige vriendin mogen hebben? Ze vraagt me soms het hemd van het lijf over geloofszaken en ik probeer dan steeds maar weer uit te leggen dat alles vanuit liefde gaat. Wie weet kan ik nog eens iets in haar aanwakkeren…”
Suzanne hoopt wel dat de beide gemeenten als CGKV doorgaan op de ingeslagen weg en dat we ondanks de etiketjes die we er aan hebben gegeven één gemeente blijven. “We hebben als gemeente een taak om te laten zien dat het wel samen kan. Ik denk namelijk dat het Gods werk is geweest dat wij samen zijn gegaan. Jaren geleden hebben we de keus gemaakt om samen te gaan, daar moeten we ook voor staan!” Stiekem denkt ze toch wel dat ook binnen onze gemeente nog wel mensen zijn die zichzelf duidelijk als christelijk gereformeerd of vrijgemaakt bestem-pelen. Suzanne durft dit halsstarrige gemeenteleden te noemen. “Dit is je komaf dat door het samengaan is veranderd. Zo is het ook met mijn huwelijk: vroeger heette ik Wubs, nu ik gehuwd ben met Ronald is mijn naam Baron; ik heb nu twee families.”
De in Harlingen geboren en grotendeels in Drogeham opgegroeide Suzanne staat normaal gesproken dagelijks als IG verzorgende aan het bed in verzorgingshuis Sinnehiem in Haulerwijk, maar doet dit sinds kort op therapeutische basis slechts enkele dagen per week. Door een burn-out kwam ze begin dit jaar thuis te zitten. De vele emoties rond de dood van haar broer Johan in 2012 zijn een grote aanleiding geweest voor een uitputtingsstrijd.
Suzanne ging steeds meer nadenken over haar geloof en wat voor betekenis dit eigenlijk heeft in haar leven. Ze begon zich af te vragen hoe ze Gods liefde kon zien in dit geloof dat tot dan voor haar een vanzelf-sprekend iets was ge-weest. “Zolang het goed met je gaat, dank je God overal voor en als het moeilijker gaat dan ga je bidden”, probeert ze duidelijk te maken. “Hij pakte nu zomaar mijn broer van me af, dat is toch niet rechtvaardig?! Ik zag er helemaal niets meer van dat God het beste met mij voor heeft.”
Mensen om haar heen stopten deze frustratie en verdriet echter in de doofpot door te zeggen dat God vast wel een bedoeling heeft met de gebeurtenis en dat ze gewoon moest blijven bidden en vooral niet twijfelen aan haar geloof. In die tijd schoot Suzanne met al deze goed bedoelde raad niets op en er zijn zelfs momenten geweest dat ze er over dacht om te stoppen met het geloof.
Burn-out
Toen haar kersverse echtgenoot Ronald zo’n tien maanden na hun huwelijk ook nog eens een ernstig ongeval overkwam, trok Suzanne het niet meer. Na de vele worstelingen die ze al kende is dit ongeval en alle drukte daarom heen de absolute druppel geweest en liep ze begin dit jaar vast in een burn-out.
“Ik leefde op de automatische piloot, om maar zoveel mogelijk aan de buitenwereld te laten zien dat het wel goed met me ging. Iedere ochtend plakte ik mijn masker voor en trok de wereld in.” Mensen die zich afvroegen of het allemaal niet teveel werd voor Suzanne om na haar werk ook nog op bezoek te moeten naar Ronald in het zieken-huis, kregen dan ook veelvuldig te horen dat het allemaal gesmeerd liep met Suzanne en dat ook Ronald het prima maakte. “Drie we-ken lang heb ik iedere dag vier uur aan het bed gezeten omdat ik vond dat het moest. Ik zorgde voor iedereen en dat alles in goede banen werd geleid, maar ik vergat om aan mezelf te denken.” Terwijl ze dit vertelt, tuurt ze even een moment uit het raam en lijkt het alsof het gevoel van toen weer even naar boven komt. “Ik kon het allemaal niet meer bevatten, ik voelde het niet meer, ik zag het niet meer en ik wist het niet meer.”
In een vertrouwelijk en emo-tioneel hoog oplopend gesprek heeft Suzanne dit alles er uit gegooid. “Denk je dat je de enige bent die het moeilijk heeft?”, kreeg ze als reactie op haar frustratie en onbegrip en hoorde over de bijbelse verhalen waarin veel meer mensen het moeilijk hebben gehad, dat het helemaal niet zo vreemd is dat ze wankelde op haar geloof. Ze volgde het advies op om vooral te blijven bidden, niet om God vast te houden maar met de vraag of God haar vast wilde houden.
“Sindsdien raak ik er steeds meer van overtuigd dat ik ook best mijn momenten met God wel mag hebben, dat ik best eens kwaad mag zijn of de dingen niet goed begrijpen. Door alle gebeur-tenissen is mijn geloof veel persoonlijker geworden. Eerder had ik een geloof, nu heb ik een relatie met God en dat betekent dat je ook weleens kwaad op elkaar mag zijn. Als je maar weet dat God van je houdt!”
Zoals Suzanne door een omme-keer dichter bij God is komen te staan, wil ze De Regenboog dichter bij de gemeenteleden brengen. Daarvoor is ook een ommekeer nodig en ze denkt dan ook dat ze wel een frisse wind door het gemeenteblad kan laten waaien. “Het moet meer hip en dichter bij de mensen staan”, probeert ze haar creatieve ideeën uit te leggen. “Er moet meer binding komen en iedereen moet zich er door aangesproken voelen. Dat is iets dat ik nu heel erg mis in het blad.”
Dit wil ze bereiken door opener te zijn in artikelen, rubrieken en interviews. Laten zien wie er zoal bij de gemeente horen, wie zijn wij eigenlijk en wat doen we allemaal buiten dat muurtje van de kerk.
Ze weet maar al te goed wat verdriet met mensen kan doen en zou hiervoor graag een vaste rubriek in het leven willen roepen waarin gemeenteleden die iemand missen hierover schrijven. “Zet eens iets op papier over hetgeen je mist, wat het allemaal met je heeft gedaan en wat het geloof hierin voor je heeft betekend”, noemt ze gepassioneerd. “Aan deze mensen lopen we al heel snel voorbij; de eerste weken vraagt iedereen nog wel hoe het gaat, maar een aantal maanden later zijn de meeste mensen alweer overgegaan tot de orde van de dag.”
Daarnaast wil ze voor meer uitstraling zorgen door gebruiken te maken van afbeeldingen en foto’s en door te spelen met lettertypes. “Je kunt best met verschillende lettertypen gaan werken zonder dat het rommelig gaat worden.” Suzanne pakt een glossy magazine van de tafel en zoekt er een pagina uit en wijst glunderend wat ze ongeveer bedoelt met minstens vier lettertypen op één pagina: “Kijk, dit is hip!” Ze bladert verder en blijft voorbeelden geven van hoe het allemaal hipper en mooier kan. Van de huidige opmaak van De Regenboog vindt ze dat er soms te veel tekst op één pagina staat. “Laat de dingen er wat meer uitspringen en maak ook wat meer gebruik van quotes”, waarbij ze verwijst naar een soort van online prikbord op internet. Suzanne Baron is ontzettend enthousiast, zit boordevol ideeën, houdt van schrijven en is dol op styling en staat te trappelen om aan de slag te gaan als redactielid van De Regenboog.