Het is een warme zomernacht als ik rond kwart voor drie wakker word. De geluiden die ik hoor doen me als eerste denken aan een keffend hondje, maar zodra ik meer bij mijn positieven kom, merk ik dat het geen kef-geluiden zijn, maar geschreeuw van een vrouw. Ze gaat werkelijk enorm tekeer en het is keffen in het kwadraat en dan nog wel tien keer.
Haar geluiden worden afgewisseld door die van een man en ik stel meteen zonder enige twijfel vast dat het geen liefdesgeluiden zijn. Ze schreeuwen van alles naar elkaar, het lijkt alsof er met stoelen en tafels gegooid wordt en al hun kabaal wordt ondersteund door heel veel woorden die God niet bedacht heeft.
Het kan een keer gebeuren dat je het in een relatie niet helemaal met elkaar eens bent en dat er dan enige miscommunicatie ontstaat, zo weet ik ook uit eigen ervaring, maar het twistgesprek waardoor ik nu uit mijn slaap wordt gewekt, is wel heel erg onstuimig; zo heftig heb ik het nog niet eerder meegemaakt.
Wanneer het langer dan een half uur duurt, vindt ik het eigenlijk wel welletjes en probeer nog wat slaap te vatten. Ik stop oortjes in mijn oren en probeer door het luisteren naar een podcast enige afleiding te vinden, maar zonder resultaat: de herrie overstemt werkelijk alles. We zijn al minstens een uur verder wanneer ik uit het geschreeuw opmaak dat de dame buiten de deur is geplaatst en het geluid op straat verder gaat.
Even later hoor ik een auto wegscheuren, weer een moment later een tweede erachter aan. Het zal geen vrede op aarde zijn wat ze nu gaan doen, maar ik vind het wel even prima zo. Pas een kwartiertje later is mijn adrenaline in het bloed dusdanig gedaald dat ik de rust een beetje kan vinden. Wanneer ik na een uurtje onrustig slapen wakker wordt, maak ik maar vroege ochtendwandeling en neem me voor om in de middag de slaapkamer nog maar even op te zoeken.