Hoe kunnen we God aanbidden als Hij ver weg lijkt? Deze seminar op een van de middagen tijdens het Strandheem Festival leek me wel wat. Het is niet dat ik heel vaak somber gestemd door het leven ga, maar een van de vragen die zal worden behandeld is of het mogelijk is om te dansen in een dal van duisternis, om te zingen van Zijn goedheid als het niet goed met ons gaat. Daar ben ik toch wel benieuwd naar.
We zingen liederen en luisteren naar een spreker en een spreekster die het een en ander hebben meegemaakt; indrukwekkende verhalen over geliefden die ze hebben verloren en dit raakt me aan de ene kant echt wel, maar waar ik in mijn beleving op dit moment weinig tot niets mee kan. Als we een uurtje verder zijn en de bijeenkomst ten einde lijkt te komen, ben ik dan ook ietwat teleurgesteld. Een duidelijk ant-woord op mijn vragen heb ik niet gekregen…
Dat verandert wanneer vooraf-gaand aan het eindgebed wordt gevraagd of er mensen in de zaal zijn die momenteel zelf in een diep dal verkeren, die kortgeleden een geliefde hebben verloren aan de dood en of zij hun hand op durven steken. Nee, onder deze selectie schaar ik mezelf niet en ik kruip nog iets dieper in mijn schulp. Ik zit niet in een diep dal, dus daar hoor ik niet bij.
Dan wordt echter gevraagd aan de aanwezigen om tijdens het gebed rondom de vier mensen te gaan staan en hen te laten merken dat ze er niet alleen voor staan. Links van mij zie ik een stuk of wat mensen naar de jongeman toe lopen die zijn hand op stak en ook even voor mij verzamelen zich mensen rond de mevrouw met wellicht verdriet. Gedurende het gebed kijk ik een aantal malen naar links en wat ik dan zie raakt mij werkelijk diep in mijn hart.
De man heeft zijn hoofd in z’n handen gelegd en is in tranen uitgebarsten. Het kan niet anders dan dat hij zich diep geraakt voelt door dit medeleven. Waar het door komt, ik weet het niet, maar de laatste tijd ben ik ook uiterst gevoelig en meteen na het zien van dit tafereel wend ik mijn gezicht af omdat er ook tranen achter míjn ogen branden.
Dít is het antwoord op mijn vraag! God aanbidden als hij ver weg lijkt doen we niet alleen door zélf om hulp te roepen, maar ook door er te zijn voor de mensen om ons heen wanneer ze dat nodig hebben! Liefdevol om elkaar heen staan als broeders en zusters, samen gemeente zijn.
In een aanbiddingsdienst tijdens onze reis naar Israël viel mijn oog op een jongeman die duidelijk niet de vreugde beleefde die ik voelde en dat beroerde me. Hoewel ik helemaal niet iemand ben die gemakkelijk op mensen afstapt, vroeg ik hem na de dienst of ’ie ergens mee worstelde.
Hoe kort en moeizaam het gesprek ook was vanwege een heel andere taal, ik had deze jongeman even gezien en zo voor hem wellicht een verschil ge-maakt. Even voelden we ons broeders toen ik samen met hem heb gebeden en we even samen kerk waren, in Jezus’ naam.