“Hast al in opfolger fûn?”, zo is me de laatste maanden meer dan eens gevraagd door gemeenteleden die benieuwd zijn naar de toekomst van kerkblad De Regenboog. Afgezien van een dappere Hinke van Duinen die sinds maart 2018 de redactie is komen versterken, is er geen enkele reactie gekomen om de oproepen die er vanaf deze plek zijn gedaan en ook de roep om invulling van de vacature vanaf de kansel heeft niets opgeleverd.
“Mar dû hâldst dochs net op mei De Regenboog?!” Deze reactie van een gemeentelid op mijn redactionele artikel in de vorige editie klinkt bijna als een verwijt. Sommige dingen lijken in de loop der jaren zo gewoon en vertrouwd dat we ons niet eens kunnen voorstellen dat het anders wordt, laat staan er over nadenken hoe het anders zou moeten.
Het is niet een fijn gevoel om de taak niet te kunnen overdragen en dat we maar moeten afwachten hoe het komt. Hinke heeft namelijk ook heel duidelijk aangegeven wel door te willen gaan in de redactie, maar het in haar eentje niet te zien zitten. Dat zou dus kunnen betekenen dat dit het laatste nummer is van De Regenboog.
Je gaat pas iets missen wanneer het er niet meer is… Onlangs sprak ik een broeder uit een kerkgemeenschap die geen kerkblad (meer) heeft. Hij vertelde dat ze niet alleen verstoken blijven van gemeentelijk nieuws, ook van kerkelijke activiteiten uit de omgeving kregen ze weinig tot niets mee. Altijd heb ik gezegd dat een kerkblad een uiterst belangrijk bindende factor binnen een gemeente is. Ik durf er niet eens over na te denken wat de gevolgen kunnen zijn wanneer deze weg valt.
Misschien moeten we nu toch eens over de kerkmuren heen kijken en de handen ineen slaan met andere gezindten binnen ons dorp. Ooit heb ik eens geopperd dat een ‘Kerkblad van Surhuisterveen’ wellicht een optie was, met een gezamenlijke redactie. Zo zouden we we ook op de hoogte blijven van het wel en wee van de buurman van twee huizen verderop, die we iedere zondagochtend tegenkomen. Precies, daar zijn we aan toe: het verbreden van ons blikveld, vernieuwen van inhoud en het benutten van nieuwe mogelijkheden. Het begint bij mij al bijna weer te kriebelen…
Interviews heb ik altijd graag geschreven en waren vooral bijzonder door de interactie met de geïnterviewde. In een opwelling heb ik ook wat vragen voor mezelf opgeschreven en in een soort van afscheidsinterview verwerkt. Een aantal gezellige aspecten die ik heb ervaren wilde ik toch met jullie delen.
Het was een prachtige zomerochtend, de dag volgend op de deadline dat ik onder de veranda aan de slag ging met deze editie van De Regenboog. Heerlijk vroeg, een stralend zonnetje en fluitende vogels in de tuin, bakje koffie er bij… Wat bezielt me eigenlijk om te stoppen met dit fijne werk, zo bedenk ik me even, maar meteen weet ik weer dat ik mijn blik wil verruimen en niet alleen actief zijn bìnnen de kerkmuren. Er is nog veel meer werk te doen in Gods koninkrijk. Broeders en zusters, lezers en lezeressen, lieve allemaal. Dank voor de samenwerking, dank voor jullie aandacht voor mijn werk. Hasta la vista!