Niet ‘mei elts skyt wissewasje’ naar de dokter
maar nu trek ik toch even aan de bel
Een flinke scheut pijn in de heup bij mijn gang naar het toilet tijdens het etentje bij Kolkzicht, daar begon het woensdagavond mee. “Ach, it giet wol wer oer”, is met dit soort zaakjes meestal mijn eerste gedachte, en als ik thuis ben en de pijn die ik voel bij iedere stap die ik zet steeds heviger wordt, verandert deze gedachte niet. “Moarn mar ris wer sjen.”
Nou de volgende dag zijn de pijnscheuten bepaald niet weg, maar juist nog veel heviger geworden: ik ben al vroeg wakker, weet niet hoe ik moet liggen en iedere beweging die ik maak om anders te gaan liggen, is uitermate pijnlijk. Nu geloof ik niet dat ik een kleinzielig type ben en zeuren wil ik dan ook beslist niet, dus probeer ik er geen aandacht aan te besteden.
Dat lukt niet bepaald en gedurende de dag gaat de kloppende en venijnig zeurende pijn me dusdanig ‘oer de lea’ dat ik me er nogal ellendig onder voel en eigenlijk de hele middag wat op de bank hang voor de televisie. Met dit prachtige zonnige winterweer niet bepaald iets waar ik veel plezier aan beleef. “Bist al nei de dokter west”, wordt me steeds gevraagd, maar ik ben niet iemand die ‘mei elts skyt wissewasje’ aan de bel trekt, dus nee!
Als ik dan de volgende ochtend echter opnieuw erg vroeg wakker ben en ik wederom niet weet hoe ik moet liggen, staan of zitten zonder dat de pijnscheuten behoorlijk pittig door het lichaam gieren, hoef ik niet zolang meer na te denken om hulptroepen in te schakelen. Ik wil nu eerst weten wat er aan de hand is, want ik moet er nu werkelijk iets aan doen; dit kan zo niet langer.
Dokter heeft de conclusie al snel getrokken en heeft daar ook wel een pilletje voor. Ik heb last van slijmbeursontsteking en ik moet volgens de arts maar aan de ontstekingsremmers. Als ik de bijwerking daarvan lees, kan ik als principieel niet-pilletjes-liefhebber, allerminst vrolijk worden maar ik voel me even met de rug tegen de muur: niets doen is ook geen optie…
Ik lees diverse andere manieren om de pijn zoveel mogelijk te beperken en constateer dat rust en warmte één van de meer vriendelijke opties is. Vanmiddag en vanavond dus maar even lekker onder de deken op de bank voor de televisie – een medicijn dat ik normaal gesproken amper gebruik. Tijgerbalsem erbij, vanavond een berenburgje (andere tips zijn altijd welkom) en dan ‘moarn mar ris efkes wer yn it waar sjen.”