Bijna alle laadjes zijn wel vijftien maal overhoop geweest, kussens uit de banken gehaald en kasten van hun plaats geweest. Al sinds 1 april ben ik mijn iPod kwijt waarmee ik op deze heuglijke datum de muziek heb verzorgd tijdens de eerste vrouwenspecial. Het apparaat moet ergens bij het opruimen of op de reis naar huis zijn zoekgeraakt.
De plek waar ik ‘m voor het laatst heb gezien en de personen die daar op dat tijdstip nog bij zijn geweest, heb ik nog precies voor ogen. Nu mijn muziekdoos al ruim een maand zoek is, begin ik eraan te twijfelen of ik ‘m ooit terugvind en heb ik er zelfs nog aan gedacht dat ‘ie simpelweg gestolen is, maar nee, met de enigst mogelijke rovers voor ogen, gaat dat er bij mij niet in.
Iedereen heeft dat vast wel eens: je bent iets kwijt en dan ineens denk je het overal te zien liggen. In een automatisme maakte ik vele laadjes keer op keer op weer open, want stel je voor dat ik het daar tóch had neergelegd. “Misschien moet je maar stoppen met zoeken en loop je er later toevallig nog eens tegenaan”, zo kreeg ik al geadviseerd. Vooruit dan maar, maar toch bleef ik hoop houden.
Vanochtend heb ik stiekem nog eens de kussens uit de bank gehad en met de zaklamp onder de kast gekeken. Misschien had ik daar nog niet gezocht? Tot ik vanmiddag een kratje bier uit de kelder in de garage wilde halen om in te ruilen voor een vol exemplaar. Warempel, daar ligt ‘ie tussen de lege flesjes! Hoe de iPod daar beland is, zal me worst wezen. Hij is terug en ik ben blij want ik ben beslist gehecht aan mijn muziekdoosje ’t Is feest tra-la-la, in huize Kooy ’t is echt, ja, ja!.