In mijn eentje sta ik al een poosje aan de kust van de Waddenzee naar de horizon te turen en te mijmeren: wat doe ik hier eigenlijk? Waarvoor ben ik hier op aarde? Het zal ruim een kwart eeuw geleden zijn geweest dat ik zo diep in de put zat dat ik het allemaal niet meer zag zitten. Mijn opleiding was vastgelopen, afgekeurd voor de arbeidsmarkt en geen partner; murw gestreden hoefde het voor mij allemaal niet meer…
Door de hersenbeschadiging als gevolg van een auto-ongeval op dertienjarige leeftijd was het leven allemaal net even ietsje anders gelopen dan dat van mijn leeftijdgenoten. “Mijn Heer, hier ben ik, waar bent U”, zo wilde ik wel uitschreeuwen daar aan de zee. Door gebed, de altijd rustgevende bonkende golven en de zeewind in het gezicht ging ik toch behoorlijk rustiger weer naar huis.
Mijn leven heeft sindsdien nog vele tegenslagen gekend, maar telkens bleef ik ‘ergens’ de kracht vandaan halen om door te gaan. Lukte het ene baantje niet, dan probeerde ik het wel ergens anders. Opgeven was er voor mij niet bij. Telkens weer werd ik overeind gehouden en steeds maar weer werd me duidelijk dat mijn geloof in God het vaatje was waaruit ik tapte.
Kerkenwerk, vrijwilligerswerk, vele lieve vrienden en uiteindelijk toch ook nog eens een fantastische vrouw waar ik mee mocht trouwen, hebben ervoor gezorgd dat ik mijn beperkingen redelijk heb leren accepteren en bovendien leerde ik om me meer te richten op dingen die wél slagen dan te kijken naar hetgeen niet lukt.
Ons geloof is de laatste jaren dusdanig gegroeid dat het gaat kriebelen: we willen leven met Zijn liefde in ons en dit delen – zowel binnen als buiten de kerkmuren. In een reis naar Israël met zendingsorganisatie Light4Nations hoopten we begin maart van dit jaar in de voetsporen van Jezus te mogen lopen en zo ons geloof nog meer doen leven.
Dat is meer dan geslaagd! Wat een geweldig land, wat een fantastische groep mensen mochten we om ons heen hebben en wat een onderlinge verbinding hebben we gevoeld die gedurende de reis ook nog eens alleen maar is gegroeid. Samen krijgen we dusdanig veel bevestigingen dat we op de goede weg zitten, dat we besluiten een geheel nieuwe start te maken.
Nabij het gebergte En-Gedi slinger ik met een krachtige worp een enorme kei met de grootste ballast uit mijn leven de vallei in en maak zo de weg vrij voor een nieuw begin. En zo beantwoord ik 25 jaar later mijn eigen vraag: ‘hier is mijn hart Heer, spreek Uw waarheid, binnen in mij!’ Zo goed als weg is mijn onbewuste wrok, een stuk minder is mijn minderwaardigheid: Ik ben aanvaard, ik ben geliefd, ik adem in, ik vind herstel, een nieuw begin…
(Deze column is gepubliceerd in gemeenteblad De Regenboog van april 2019)