Een echte liefhebber of kenner van koffie ben ik nou niet bepaald, maar toch is koffie-drinken één van mijn meest uitgevoerde en geliefde bezig-heden die meerder malen per dag voorkomt. ’t Is voor mij vooral de gezelligheid die er meestal bij komt kijken. Meestal… inderdaad, want vooral de laatste tijd is het niet altijd meer even gezellig.
Onlangs zaten we met vijf vrijwilligers in een kantine koffie te drinken. Drie mannen zaten met hun neus in hun social media op hun telefoontje, terwijl wij met z’n tweeën wat zaten te kletsen. Al een aantal malen hadden we zonder enig resultaat het woord gericht tot de ‘ongezellige’ collega’s, die blijkbaar iets heel belangrijks hadden te doen.
“Wacht maar even”, zei ik met een knipoog tot mijn gezellige collega en haalde een plankje in de vorm van een smartphone uit mijn broekzak. Iets harder dan normaal sprak ik: “Ik heb hier al de nieuwste versie S6…” In een ommezien spitsten de mannen hun oren en had ik hun volledige aandacht, terwijl ik ze met een glimlach aankeek.
“Kijk”, legde ik spottend uit met mijn vinger strijkend over het plankje. “Je kunt er van alles mee doen en zelfs gewoon praten met de mensen met wie je aan tafel zit en ze daarbij recht in de ogen kijken. Blijkbaar begrepen ze de boodschap, want hun slimme apparaten bleven op tafel liggen en ze deden mee in het gesprek; het werd toch nog even gezellig.
Waar zijn we tegenwoordig in hemelsnaam mee bezig, zo vraag ik me de laatste tijd steeds vaker af. Een groot gedeelte van de mensheid lijkt onlosmakelijk verbonden met hun smartphone en je ziet dan ook op iedere hoek van de straat, mensen op de fiets, wandelend achter de kinderwagen of met de hond en zelfs achter het stuur bezig met communiceren, of wat je ook maar met die dingen kunt doen.
Zelfs in het café lijkt de gezelligheid vooral te vinden in de kleine apparaatjes waar de gasten die rondom de stamtafel hun individuele aandacht vooral op hebben gericht en ook op de camping en op verjaardagsvisites is één van de eerste dingen die worden gevraagd of ze de Wi-Fi code mogen hebben, zodat ze kunnen communiceren of foto’s kunnen laten zien.
Oh ja, ik ben ook redelijk in de ban geweest van de social media, checkte dit iedere ochtend als eerste en deed dit meer dan eens op een dag. De periode die ik in retraite ben geweest, heeft mij werkelijk tot bezinning gebracht.
Waar zijn we in hemelsnaam mee bezig en wie of wat heeft ons zo in de macht?! Al mijn piepjes en geluidjes heb ik sindsdien verwijderd van mijn telefoon. Vaak ben ik dan ook onbereikbaar en zelfs het meest moderne communicatiemiddel WhatsApp: ik probeer er zoveel mogelijk afstand van te houden.
Dat doe ik omdat ik niet een gevangene wil zijn van de verlangens om telkens weer te checken of ik nog aandacht van iemand krijg, dat er nog iets nieuws is onder de horizon of om wat voor verlangen dan ook te bevredigen, hoe handig het kanaal ook kan zijn. Laat mij maar lekker peinzen, zien wat er komen gaat en leven in vrijheid en liefde.
Denk nu niet dat ik een heilig boontje ben die niet weet wat er te koop is op de brede weg van de wereld, maar ik kies er toch echt bewust voor om zoveel mogelijk op de smalle weg te blijven.
Moet je mij hebben? Pak dan de telefoon, spreek me aan als ik langs kom fietsen of wandelen of breng een bezoekje. De koffie is snel gezet. Laten we het vooral gezellig houden en écht contact met elkaar maken…
(Deze column is gepubliceerd in kerkblad De Regenboog van januari 2016)