“Hey Dick! Wat is it allegear moai net!?” Deze enthousiaste groet van een goede bekende wijst me op de witte wereld om ons heen; bijna alles is momenteel bedekt met een dikke laag sneeuw en ik kan deze conclusie dan ook alleen maar beamen. “Ja, geweldich… Prachtich hè.” Na deze korte maar krachtige groet fietsen we ieder onze eigen kant weer op, maar het heeft me min of meer opgefleurd.
Zo’n vijf minuten eerder was ik namelijk een ouder iemand tegengekomen die nogal brommend reageerde op de sneeuw die er allemaal was gevallen en ook de openbare wegen niet was vergeten te bedekken. Natuurlijk is het dan wel glad en oppassen geblazen, maar ik vraag me dan wel af of het nodig om daar zo sikkeneurig op te reageren: “Wat in dikke bende net”, zo had ‘brombeer’ me begroet.
Eerder deze week was het blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar. Tenminste, dat schijnt volgens een wetenschappelijke formule zo te zijn daar vele goede voornemens rond deze tijd wel mislukt zullen zijn, Kerst al weer ver achter ons ligt en de vakanties ver weg lijken. Nou, ik heb nog nergens last van gehad en zelfs meneer brombeer praat mij niet in de put.
Goede voornemens, daar wacht ik nooit mee tot 1 januari. Wanneer ik bedenk mijn leven te gaan beteren, start ik daar meteen mee. Een dagje wat humeurig? Beleef het gewoon, slaap een nachtje en morgen is er weer een dag die ik mag beginnen vol goede moed en een schone lei. Soms moet ik mezelf daarbij weleens een schopje onder de kont geven.
Heel eerlijk moet ik bekennen dat ik ook echt wel heb moeten leren om het halfvolle glas altijd van de volle kant te bekijken, en ik ben dan ook heel erg blij dat ik me niet mijn focus niet (meer) ligt op de sombere kant van het leven. Werkelijk, mijn hele dag is alleen al opgefleurd door de enthousiaste groet. De wereld is prachtig mooi, maar je moet het wel willen zien.