In het natuurreservaat Oostvaardersplassen bij Lelystad is de natuur de baas en houdt deze de populatie edelherten, Konikpaarden en Heckrunderen in evenwicht. Het bijvoeren van de dieren bij extreme sneeuwval is dan ook jaren lang taboe geweest, want dat veroorzaakt sociale onrust onder de dieren. De rangorde bepaalt welke dieren wel en geen voedsel kunnen bemachtigen.
Om de zwakste dieren echter niet te laten lijden, zullen deze worden afgeschoten, zo is na jarenlange discussie tussen beheerders, dierenliefhebbers en de politiek onlangs besloten. Hier zijn duidelijk drie categorieën waar te nemen: de sterken die op eigen houtje het hoofd boven water kunnen houden, de zwakkeren die het niet helemaal kunnen redden en een groep die daar wat tussen in zit.
Een hele poos geleden heb ik op deze plek onze kerkgemeenschap ook al eens op een dergelijke manier gecategoriseerd en in drieën gedeeld: de trouwe kerkgangers die meelevend zijn en bij vrijwel alle activiteiten aanwezig zijn, de groep die af en toe een bezoekje brengt aan een kerkdienst en de mensen die alleen op papier nog maar lid zijn van de kerk.
Ik zou niet graag de ‘boswachter’ willen zijn die een keuze moet maken tussen trouwe kerkgangers en veel minder betrokken christenen; om het oordeel te moeten vellen dat hun geloof eigenlijk zo goed als dood is en in boswachters termen de meest afvallige kerkleden af te moeten schieten omdat ze weinig (meer) toevoegen aan de gemeente…
Nu voert de vergelijking met de zwakke edelherten en het lot van de minder trouwe kerkganger natuurlijk wel heel erg ver en het afschieten al helemaal, maar toch is helemaal niets doen – zoals de natuur in Oostvaardersplassen de zaak in evenwicht houdt – eigenlijk ook geen optie. In deze gebroken wereld is immers het evenwicht al geruime tijd volledig zoek en is het leed amper meer te overzien.
Moeten wij dan ook niet alle volken tot Zijn discipelen maken, er voor elkaar zijn en elkander vermanen wanneer we signaleren dat broeders en zusters dreigen te verzwakken? De boswachters van Staatsbosbeheer zullen voldoende ter zake kundig zijn om sterke en zwakke dieren te rangschikken, maar hoe doen we dat met mensen van vlees en bloed?
Nee, dat is een taak voor de kerkenraad, zo zijn wij al snel geneigd te zeggen als het gaat om broeders en zusters en geven zo onze portie lekker gemakkelijk aan Fikkie. Of zijn we een beetje bang om sociale onrust te veroorzaken ofwel slapende honden wakker te maken en laten we daarom onze afvallige gemeenteleden indommelen?
Oh nee, oordelen, afschrijven of oogsten dat is niet een taak voor ons, want ooit zullen we ook zelf rekenschap moeten afleggen. Zaaien en vruchtbaar zijn, dat is onze opdracht, en dus is beter om onze ‘afvallige’ en misschien wel lijdende broeders en zusters af en toe een beetje bij te voeren…