“Wannear hâldst dyn jierdei feestje jong?” Af en toe krijg ik zo rond mijn verjaardag weleens deze vraag voorgelegd. Vooral als mijn geboortedag – zoals ook dit jaar – valt op een dag midden in de week waardoor een feestje voor sommigen beroerd uitkomt omdat ze de volgende dag weer vroeg aan het werk moeten.
“Ik hâld hielendal gjin feestje”, luidt mijn antwoord dan vaak onverschillig. “Ik ha gewoan op 30 novimber myn bertedei en wa’t dan in boarrel mei my drinke wol dy komt mar del.” Zoals ik al vele jaren doe, nodig ik dan ook niemand uit voor mijn ‘feestje’, maar toch is een ieder die het goed met mij voor heeft van harte welkom.
Uitnodigen doe ik bewust niet, omdat sommigen het dan als verplichting gaan zien terwijl ze misschien wel helemaal geen zin hebben om te komen en dat vind ik ronduit hypocriet. Blijf dan maar lekker thuis, zo durf ik in dat geval dan ook wel te zeggen. Tja, misschien zit ik dan wel wat kil in elkaar, maar ik houd simpelweg niet van dingen die we doen omdat het nu eenmaal zo hoort.
Daarom heb ik eens even opgezocht wat eigenlijk de oorsprong van de verjaardag is en waar het eigenlijk op slaat dat we elkaar cadeautjes geven. ‘Om de felicitatie meer kracht te geven’, zo luidt een antwoord op internet. Nou, laat dan de pakjes dan al helemaal maar lekker thuis; als de felicitatie niet uit het hart komt, voel ik dat heus wel en voegt een cadeautje daaraan weinig meer toe.
Wat op mijn verlanglijstje staat is overigens toch niet te koop en ik heb werkelijk alles wat mijn hartje begeert: iedere dag krijg ik te eten, ik heb onderdak en slaap ’s nachts lekker warm. Ik heb warme mensen om me heen, dus wat heb ik nog te wensen? Als deze warme mensen met mij een borrel komen drinken, dan pas wordt mijn verjaardag zelfs zonder slingers echt wel een feestje…