Als fotograaf word ik wel eens op pad gestuurd om een plaatje te schieten van één of ander evenement; reportagefotografie wordt dit ook wel genoemd en meestal gaat het dan om actiefotós. Zo moest ik ook eens in actie komen om de verrichtingen van stoere kerels in een survivaltocht vast te leggen op de gevoelige plaat.
Natuurlijk had ik al bedacht dat ik bij dit evenement niet op hoge hakjes hoefde te verschijnen en dus had ik degelijk schoeisel aan getrokken. Dat was beslist nodig want de eerste actie van de survivalaars vond plaats in een sloot en om niets van dit schouwspel te missen, zocht ik positie in de slootwal.
Dat lukte in eerste instantie prima, maar in mijn enthousiasme wilde ik steeds dichter bij komen om de lezer van de krant nog meer de sensatie van dit gebeuren te laten beleven en – u raadt het al – op een gegeven moment kwam ik zo dichtbij dat ik tot mijn knieën in de sloot stond.
De omstanders konden er smakelijk om lachen en gelukkig bleef mijn apparatuur droog en scoorde ik een prachtige foto. Heel anders gaat het wanneer er bijvoorbeeld iemand honderd jaar wordt, een koninklijke onderscheiding krijgt of er een prijs wordt uitgereikt. Dan zou ik zowaar wel in kostuum kunnen verschijnen en weet ik welhaast zeker dat ik geen nat pak haal.
Integendeel: dan is er alle tijd om de personen keurig op te stellen en kan ik bij wijze van spreken het moment dat ze een glimlach op moeten zetten zodra ik de ontspanknop in druk op de seconde nauwkeurig bepalen. Hoewel de personen meestal wel aardig op de foto komen, moet ik toch heel eerlijk zeggen dat ik plaatjes van dit kaliber toch veel minder spectaculair vind en er eigenlijk ook veel minder plezier aan beleef.
Dat zelfde contrast ervoer ik onlangs na een zangdienst met de groep Get Connected. Bij de samenzang en lofprijzing ging het dak bij wijze van spreken bijna van de kerk en je voelde gewoon dat de heilige Geest zowel de band als het publiek enorm inspireerde; ik ervoer een enorm gevoel van verbondenheid. Duizend, duizend maal o Heer, zij U daarvoor dank en eer, zongen we dan ook meerdere malen vol overtuiging.
Hoe anders ging het de zondagochtend daarna in mijn eigen gemeente. Volgens een strak schema – de orde van dienst – werd een programma afgewerkt en zowel de schriftlezing als de verkondiging kon ik prima volgen, maar ik werd totaal niet genspireerd en kon er geen boodschap uit halen.
Nu kan dit helemaal aan mij liggen en is het zeer waarschijnlijk dat ik na de energieke dienst van de avond er voor in heel andere sfeer was, maar ik heb me wel afgevraagd waarom wij eigenlijk allemaal zo statisch naar een predikant zitten te luisteren en zelf zo weinig actief meedoen in een dienst.
Wij mogen ook vast wel eens in survivalkledij in de kerk verschijnen en dan lekker door de drek heen baggeren of anders gezegd: uit volle borst mee swingen op vrolijke liederen, onze Heer lofprijzen en in de handen klappen. Maar ach nee, dat zijn we niet gewend en dus kan het niet. De vreugde en het gevoel van verbondenheid, dat mis ik af en toe toch wel binnen onze gemeente(n)…
(deze column is gepubliceerd in kerkblad De Regenboog van december 2008)
(Lees ook: 1 Kronieken 16: 8-10, Psalm 105; Psalm 149: 3-6 ; Psalm 150: 4 ; Joel 2: 21-23; Openbaringen 19: 5-7)