“Dit kin tsjintwurdich ek digitaal dochs?” Bij ons aan de keuken kijken we naar een oproep die ik krijg van de gemeente Achtkarspelen waarop staat vermeld dat de geldigheid van mijn paspoort binnenkort verloopt en er een nieuwe moet komen, en inderdaad lees ik hierin dat ik een deel van de aanvraag on-line kan doen. Joepie, dat is pas gemakkelijk!
Keurig vul ik mijn gegevens in en een dag later heb ik al een afspraak gepland in het gemeentehuis. Eerst nog even langs Foto@home voor een nieuwe pasfoto en dan ‘op ’t fytske’ naar Buitenpost. Daar aangekomen krijg ik bij binnenkomst een bonnetje uitgereikt met een nummertje waarmee ik kan gaan zitten wachten in de hal. Dit volgnummer zal verschijnen op het scherm.
Een stel dames zit wat te keuvelen bij de computer, misschien is het nog lunchpauze of hebben ze overleg. Er gaan zo vijf minuten voorbij en uiteraard kijk ik niet steeds naar het scherm, maar ben zoals altijd aan het observeren. De dames worden er op gewezen dat er iemand zit te wachten, een van hen komt dan in actie.
“Pling!”, zo luidt een belletje een paar tellen later en dan zie ik mijn nummer verschijnen. Ik ben aan de beurt. Aan de balie ligt het juiste formulier al gereed, ik hoef alleen maar mijn handtekening te zetten en een pasfoto in te leveren. Vanaf volgende week ligt mijn nieuwe document gereed en kan ik het komen ophalen.
Op de terugweg overdenk ik dit gehele proces eens. Inderdaad, het eerste gedeelte van de aanvraag is digitaal gegaan, maar wat is de vooruitgang?! Vele jaren geleden ging je zonder afspraak naar het gemeentehuis, je vertelde wat je wilde en leverde de juiste gegevens aan en een week later kon je het document ophalen. Het digitaliseren is in mijn beleving helemaal niet gemakkelijker geworden, er is slechts een stap bijgekomen… Hoe gemakkelijk is dat.