Het is pikkedonker als we de straat uit rijden, het opgevroren sneeuw knerpt onder de banden, we moeten vooral in de bochten voorzichtig rijden om de auto niet te laten glijden. De grote wegen zijn gelukkig zo goed als schoon, na ruim een half uur rijden arriveren we in Leeuwarden en hier sluiten we aan in een lange rij met liefhebbers van de elfstedentocht.
In het speciaal hiervoor gebouwde Friso theater worden we ontvangen in een gezellige hal waarin volop warme chocolademelk met slagroom is te verkrijgen, maar we passeren eerst de lekkernij om maar vast naar onze zitplaats te gaan vlakbij het ijs. We krijgen een dekentje voor over onze benen. De nieuwslezer vertelt dat de zestiende editie van de elfstedentocht doorgaat: ‘it sil wêze!’
Dan duurt het niet lang of we worden door een stel vrienden in de musical De Tocht meegevoerd in het verhaal vanaf de massale start in Leeuwarden langs de steden van de tocht. Wat kan het soms toch anders lopen in leven dan je had verwacht; vriendschappen verzanden, partners overlijden en relaties lopen volledig vast. De elfstedentocht beleven we vanavond als een metafoor van het leven met de ervaring dat samen alles sterker maakt.
De levensverhalen waarin we worden meegenomen worden afgewisseld door een veelvoud van liedjes en hier tussendoor schaatsen echte toerrijders hun lange afstand en worden we op de hoogte gehouden van de wedstrijd. We beleven een combinatie van prachtige zonsopgang met muziek om kippenvel van te krijgen, blaasorkesten houden de sfeer er in en ook het publiek dat langs het ijs staat, ontbreekt niet.
Als de spelers bij de finish zijn, hebben we niet de indruk dat we al bijna twee uur verder zijn. Uiteraard nemen we nu in de ontvangsthal wel de tijd voor een een beker warme chocolademelk met slagroom en hoewel de combinatie niet helemaal perfect is maar we helemaal in de stemming zijn, nemen we er een broodje worst bij. Een elfstedenkruisje hebben we wellicht niet verdiend, de tocht hebben we wel beleefd!
