“Bij ons op zolder staat nog een oude computer, heb jij daar nog belang bij?” Mijn ogen zijn vast gaan fonkelen bij het horen van deze vraag. Niet dat ik zoveel belang heb bij oude computers – van die apparaten heb ik genoeg op zolder staan – maar ik vind het vooral een uitdaging om de machines weer aan de praat te krijgen. Dit exemplaar zou namelijk niet meer werken en mogelijks stonden er nog gegevens op de harde schijf.
Dezelfde dag nog heb ik voedingskabels, een monitor, een muis en een toetsenbord uit mijn verzameling gezocht. Het opstarten verloopt niet geheel vlekkeloos en dus schroef ik de machine open om te zien wat er nog werkt. Vooral de harde schijf heeft mijn belangstelling en ik geef de moed niet op wanneer blijkt dat ik de juiste koppeling niet kan maken.
Even een schakelingetje maken naar de voeding uit een ander apparaat, een usb-verbinding tussen de harddisk en een nieuwe schijf en hoppa, ik heb toegang tot de oude gegevens. Inmiddels is het op mijn bureau alweer een dikke bende met tangetjes, een openstaande computerkast en allerlei voedingskabels, maar dat mag de pret niet drukken.
Tussen deze chaos voel ik mij toch uiterst voldaan en ik kopieer de data naar een ruimte ergens ‘in the cloud’ zodat de vorige eigenaar er weer bij kan. Hoewel ik de na vele uurtjes knutselen de rest van de machine inmiddels de diagnose ‘overleden’ heeft gekregen, kan ik benende melden: mijn klus is weer geklaard, ik heb mijn doel bereikt. “Ja, dat zie ik aan je ogen.”
De desktopkast met al de inhoud gaat naar een inzamelingspunt zodat het wordt opgeruimd en de schijf wordt vernietigd zodat er niets van overblijft. En zo kan er weer een stukje verleden tijd dienst doen in het nu en is er plaats gemaakt op een zolder. Kom maar op met die oude machines en laat mijn oogjes maar fonkelen.
