“It wetter wurdt net waarm!” Ietwat geïrriteerd sta ik deze ochtend aan het begin van een forse afwas en constateer dat er alleen maar lauw water uit de kraan komt. We hebben gisteren heerlijk gegeten en de pannen die zijn gebruikt om in te koken en uit te eten, zijn behoorlijk vet. Dan heeft lauw water weinig te bieden en dus begin ik eerst maar niet aan de klus.
Bah, er is niks aan wanneer het spul niet werkt en met al de kennis die ik van het systeem heb, controleer ik of de keteldruk hoog genoeg is en of de verwarming nog wordt opgewarmd. Behalve het leveren van warm water blijkt alles goed te werken en dus moet er iets anders gebeuren.
Nee, we hebben (nog) geen afwasmachine en op dit moment kan ik dan ook niet anders dan aan de slag gaan dan het lauwe water in het teiltje bij te vullen met kokend water, en dus zet ik de ketel op het vuur. Een paar minuten later kan ik met gloeiend heet water aan de slag, maar dit is slechts een incidentele oplossing: er zal een monteur moeten komen om de fout te traceren en het probleem op te lossen.
Zoals we allemaal wel weten dat er voor het bestrijden van een flink aantal vette pannen een behoorlijk warme sop afwaswater met een flinke schuimlaag nodig is, zo is volgens mij ook bij het intens beleven van het geloof een soort van laaiend vuur nodig, waardoor het werkelijk gaat sprankelen en een gemeente net als blinkende afwas iets uitstraalt.
Er zijn maar weinig kerken waar ik dit zie gebeuren en ik durf ook onze gemeente zonder enige twijfel te vergelijken met een cv-ketel waaruit slechts nog lauw water stroomt; we gaan zondags naar de kerk, werken de liturgie af en proberen zo mogelijk iets van de verkondiging mee te krijgen. Ik zie nergens iets groeien in welke vorm dan ook. Wanneer van ons gevraagd wordt om actief aan de slag te gaan met de boodschap die ons wordt verteld, geven we maar al te vaak ‘niet thuis’.
Kijk alleen al naar de vele vacatures die er zijn binnen de gemeente en ik werd heel erg teleurgesteld in gemeenteleden die me letterlijk de rug toekeerden toen ik vroeg om hulp bij de Dorcas voedselactie die onlangs werd gehouden. We hebben geen tijd, ofwel: we stellen andere prioriteiten. Op zoek naar de evangelisatie-commissie binnen onze kerk om de actie mogelijk te coördineren, schrok ik al helemaal: die bestaat niet eens! Dit schijnt niet (meer) te worden gedragen door de gemeente…
Soms schrik ik echt van de lauwheid van de beleving van onze gemeente. Gelukkig is er nog een hele groep broeders en zusters waarin het geloof nog leeft, die enthousiast meedoet met zoveel mogelijk activiteiten, maar dat maakt het water dat uit de kraan komt niet warm.
Lieve broeders en zusters, er moet iets gebeuren om iets te doen aan deze lauwheid, niets doen is geen optie! Of er ‘een monteur’ moet komen die ‘het probleem’ oplost of dat we met z’n allen de handen uit de mouwen steken en onze talenten gaan gebruiken om het vuur weer te doen oplaaien, ik weet het niet, maar dat er iets moet gebeuren is duidelijk.
Laten we samen met de levendige groep broeders en zusters die er is zoveel warmte, liefde en levendigheid uitstralen dat we geen monteur meer nodig hebben, dan hebben we meer dan voldoende aan de Vader, de Zoon en de heilige Geest om het vuur opnieuw aan te wakkeren, om lauw weer warm te maken.