Dat belooft niet veel goeds: als ik even voor half tien thuis kom en in schemerdonker het kippenhok wil afsluiten ontdek ik dat er maar vier van onze zes kippen op stok zitten. De ontbrekende twee – een witte en een zwarte – zijn in geen velden of wegen te bekennen en ik kan me maar twee mogelijkheden bedenken: óf ze zijn verorbert door een roofdier, óf ze weer ontsnapt uit de ren en hebben elders een plekje gezocht om te overnachten.
Deze laatste optie geef ik de grootste kans, daar er de laatste dagen steeds twee kippetjes zijn die toch nog ergens een uitgang vinden in de ren. Op zich vind ik het niet erg dat ze ontsnappen, maar ik vind het absoluut niet leuk dat ik niet kan ontdekken langs welke weg en dus lig ik het grote delen van de dag verdekt opgesteld in de tuin te observeren naar het doen en laten van onze Antwerpse baardkrieltjes.
Op zich is dit allerminst een onaardige bezigheid, al vind ik het behoorlijk frustrerend dat telkens nadat ik even de andere kant op heb gekeken of me enkele momenten ergens anders mee bezig heb gehouden er weer eentje doodleuk is verhuisd naar buiten de ren en ik er nog steeds geen flauw benul van heb hoe ze dit heeft gepresteerd!
Telkens weer zijn ze me te slim af en dit betekent niet alleen dat ik een aantal malen per dag op jacht moet om ze weer te vangen, ze doen ook weer op diverse ongewenste plekken hun behoeften en bovendien ontdek ik ook een locatie waar maar liefst vijf eieren zijn gelegd. Ze blijken hun legsels ook buiten de ren te produceren op de momenten dat ze ontsnapt zijn en dus moeten we dagelijks eieren zoeken…
Na een rondje met de zaklamp door de tuin vind ik de ontbrekende kippen ieder op een zelf gecreëerde stok – één op het hek en één op een tak – en durf dan even nadenkend hun slimheid toch weer te betwijfelen: ze vinden wel een weg om de ren uit te komen, maar ze komen er niet weer in. Zouden die verhipte kippen het nog kunnen leren dat het toch slimmer is om maar lekker binnen te blijven zodat ze ’s avonds gezellig samen op stok kunnen gaan?