“Thuis bij, thuis bij de mensen, thuis bij, de mensen thuis.” Met deze vrolijke klanken stoof Oebele Visser de trap af naar beneden om de deur voor mij te openen. Ik was bij hen thuis voor het interview in het gemeenteblad. Het liedje komt uit een programma van André van Duin waarin hij als reporter Wijdbeens bij de mensen thuis op bezoek ging.
Regelmatig kom ik Oebele tegen wanneer ik als verslaggever of voor m’n plezier door het dorp fiets. Steevast roept de vrolijke schilder me dan vanaf z’n ladder of steiger na: Wijdbeens report!! De opgewekte groet bezorgt me altijd weer een glimlach op mijn gezicht en ik proestte dan ook bijna van het lachen toen ik Oebele hoorde zingen.
Op bezoek thuis bij de mensen, dat heb ik het afgelopen jaar regelmatig gedaan om interviews te maken voor in het gemeenteblad. Thuis bij de mensen ben je altijd weer meer in de gelegenheid om dieper op de zaken in te gaan dan in de kerkzaal, bij een kopje koffie in de hal van de kerk of ergens in het dorp op straat.
Het is voor mij dan ook niet alleen verplichte kost geweest om telkens weer mensen te bezoeken, neen, het waren steeds ontzettend leerzame gesprekken waarin ik veel herinneringen en ervaring, en ook meningen over de kerk heb gehoord. En niet alleen dat: ook persoonlijke dingen en beweegredenen kwamen ter tafel.
Met nog twee gesprekken te gaan durf ik al te zeggen dat ik een schat aan informatie heb opgedaan waarvan slechts een fractie in de gemeentebladen is gepubliceerd. Wees gerust: uw kerkbladreporter piekert er niet over om deze gegevens openbaar te maken. Ik zou het echter ontzettend spijtig vinden wanneer al dit gehoorde verloren zou gaan.
Naast enkele persoonlijke dingen waar niemand wat mee te maken heeft, hoorde ik namelijk ook veel verschillende visies op het kerkbeleid. Deze verschillende inzichten deelt de gemeente in mijn beleving op in twee kampen van behouden en vooruitstrevende leden, van voor- en tegenstanders…
Dat is jammer, want zou het niet zo moeten zijn dat we allemaal hetzelfde doel nastreven. Het zou dan in mijn ogen ook niet verkeerd zijn om eens een gemeente-avond te houden met alleen discussie. Wissel eens van gedachte met elkaar over wel of geen gezangen en opwekkingsliederen in de kerk, muziekbandjes, het omgaan met de jeugd of de lengte en inhoud van de preek.
Alleen dan kunnen verschillende meningen en geloofsbelevingen dichter bij elkaar komen. Juist dan wanneer we al onze frustraties en visies eens op tafel leggen kan één plus één meer dan twee zijn. Want dat willen we toch allemaal, bouwen aan de kerk? Hopelijk kan dat ook samen en is dat niet voorbehouden aan gesprekjes bij de mensen thuis. Dit is de visie van uw kerkbladredacteur, dit was Wijdbeens-report…