“Dû hast it goed dien hjer ome Dick!” Met z’n duimpje omhoog staan m’n vijfjarige neefje Jesse achter me terwijl ik me gereed maak voor het volgende onderdeel van de mini-triatlon Feanster Fjirtich. Ik heb zojuist het eerste en voor mij zwaarste onderdeel gehad: een kilometer zwemmen in een bad vol golven, tegenliggers, bumperklevers en inhalers.
Hoewel ik mijn aandacht bij heel andere zaken heb en al lang blij ben dat ik dit onderdeel achter de rug heb, dringen deze woorden wel degelijk tot me door en kan ik een kleine glimlach in deze serieuze race om toch een ietwat goede tijd neer te zetten, niet onderdrukken. Even later stap ik op de fiets en onder schitterende weersomstandigheden ga ik er op hoge snelheid vandoor.
Pas bij het laatste onderdeel – het hardlopen – zie ik mijn aanmoedigers weer. Opnieuw staat Jesse vol enthousiasme met z’n duimpje omhoog me toe te roepen: hup ome Dick! Vooral de laatste twee ronden lopen vallen me zwaar, maar als ik dan eindelijk klaar ben en op mijn oorkonde een tijd van 2:21 zie staan die geheel onverwacht gelijk is aan die van vorig jaar, ben ik uitermate tevreden.
Met en voldaan gevoel kijk ik terug op mijn zevende Feanster Fjirtich en nog steeds enigszins verbaasd over mijn eigen prestatie bekijk ik een dag later de tijd die ik heb neergezet. Heel stiekem ben ik toch wel een klein beetje trots op mezelf.
Vanochtend kreeg ik toch wel de mooiste oorkonde die ik me kan wensen. Heel verlegen overhandigt Jesse me een tekening die hij speciaal voor ome Dick heeft gemaakt. Drie poppetjes heeft hij getekend en keurig ingekleurd; eentje die zwemt, een fietser en een loper met daarbij de tekst: de Feanster 40 van Dick Kooy. Nou, dat is toch wel de mooiste oorkonde die je kunt krijgen…