Soms zit het mee, soms zit het tegen… Dat het leven niet altijd rozengeur en maneschijn is, weten we allemaal wel, maar we voelen dit vaak het meest als het ook echt mis is. Pas als het donker is, is ieder lichtpuntje welkom. Lichtpuntjes in de vorm van een bemoedigend schouderklopje, een lief kaartje of een welgemeend gesprekje met of van gemeente-leden kunnen een zwaardere periode zomaar een behoorlijk stuk draaglijker maken.
Hoewel ik eigenlijk helemaal niet zo sta te springen om mijn zorgen en moeilijkheden naar buiten te brengen, heb ik inmiddels toch wel geleerd dat het goed is om sommige tegenslagen met anderen te delen, zodat gedeelde smart ook daadwerkelijk bijna gehalveerd kan worden. In een maatschappij waarin we steeds meer in onszelf gekeerd lijken, is dit samen delen steeds meer een ver-van-mijn-bed-show. We hebben ons gezin, ons werk, hobby’s en zoveel meer, en dan kan onze naaste zomaar uit het vizier raken.
Binnen onze gemeente gaat dit seizoen het project Omsjen van start. Een commissie heeft diverse zaken in kaart gebracht en daaruit is gebleken dat er best het één en ander schort aan de pastorale zorg. Zo zijn er nogal wat mensen die chronisch ziek zijn, iets wat al zo normaal lijkt dat het niet eens meer opvalt en we eigenlijk geen flauw benul hebben hoe het werkelijk is gesteld met elkaars gezondheid en behoefte aan saamhorigheid.
Onlangs was ik even op bezoek in zorgcentrum ’t Suyderhuys voor een technisch onderzoekje en maakte tussen de bedrijven door even een praatje met één van de bewoners. “We zitten hier niet om beter te worden Kooy!”, zo werd me even duidelijk gemaakt. “Nee, we zitten hier te wachten op het einde van het leven.” Oeps… natuurlijk wist ik wel dat deze mensen het grootste gedeelte van hun leven achter zich hebben, maar deze boodschap was wel even heel duidelijk. Deze bejaarde mijnheer was allerminst negatief gestemd en deed enthousiast mee aan de vele activiteiten die er georganiseerd worden, maar toch bracht hij me even een hele realistische boodschap…
Vorig jaar was ik een weekje alleen thuis omdat mijn echtgeno-te Nynke voor een studiereis een poosje in Chicago de bloemetjes buiten mocht zetten. Hoewel ik precies kon overzien wanneer ik haar weer in mijn armen zou kunnen sluiten, kwam dit weekje – en dan vooral de avonden en ochtenden – even weer het gevoel naar boven borrelen dat ik regelmatig had in de periode dat ik een aantal jaren alleen was en ik me soms ook echt eenzaam voelde…
Ook binnen onze gemeente zijn er mensen – meer dan je op je vingers van één hand kunt tellen – die alleen zijn, door het overlijden van een partner of om andere redenen. Het is soms zo’n kleine moeite om af en toe eens een bezoekje te brengen aan broeders en zusters die ziek, eenzaam of alleen zijn. Het is één van de meest belangrijke opdrachten die we hebben als christenen om onze naaste lief te hebben. Omzien naar elkaar en af en toe een bezoekje brengen is niet de opdracht van een commissie die een project in gang heeft gezet binnen onze gemeente, het is een bijbelse opdracht voor ons allemaal!
(deze column is gepubliceerd in De Regenboog van september 2016)