‘Wees stil tot God mijn ziel, dat is’t geheimenis van het leven dat God dient en eert.’ Deze beginregel van een oud lied opent een brief die wij alweer een poosje terug ontvingen van een gemeentelid. Zomaar een brief over de stilte, hoe bijzonder dat eigenlijk is in een hectische en rumoerige wereld met vaak harde muziek en continue berichtjes via allerlei kanalen.
‘Wat kan het soms heilzaam zijn om stil te worden voor God en eens naar rustige muziek te luisteren’, zo lezen we verder en alleen al het aandachtig tot mij nemen van de inhoud van dit schrijven maakt me rustig. Of we aan het thema Stilte eens aandacht kunnen besteden in een van de diensten, zo luidt het verzoek en dan ineens bedenk ik me hoe bijzonder deze vraag eigenlijk is.
Het brengt me terug naar de tijd dat ik vrijwel iedere ochtend begon met lezen uit de Bijbel en een moment van stilte. Ik leerde zo om te luisteren naar Gods stem en de brief werkte zowaar een beetje als een opgestoken vingertje: waarom doe je dit niet meer Dick?! Tja, ik neem er simpelweg de tijd niet meer voor, ben met allerlei andere dingen bezig, zo beantwoord ik mijn eigen vraag.
‘De stilte is echt iets waar je naar moet zoeken’, zo gaat de brief verder en deze zin probeer ik in mijn geheugen te prenten. Immers, wat stel ik tijdens een ochtendwandeling vaak biddend de vraag aan God wanneer Hij me nu eindelijk eens gaat vertellen wat Zijn plan met mijn leven is? Want maar al te vaak sta ik in de hal van de kerk wat om me heen te kijken en vraag me af hoe en waar ik iets van betekenis kan zijn.
‘Er is een tijd om te zwijgen en er is een tijd om te spreken’, zo lees ik een paar dagen later in een meditatie die gebaseerd is op het bijbelboek Prediker en ik leer dat we God horen fluisteren juist als wij zwijgen. In de ontmoetingsdiensten van november in De Lantearne en De Flambou is het thema Stilte en leren we om te luisteren naar Gods stem en wat Hij ons te zeggen heeft. Luister je mee?