Lang zal ’ie leven in de gloria… We kennen allemaal wel het verjaardagslied dat vooral wordt gezongen voor kinderen wanneer ze jarig zijn, gevolgd door de uitroep van vreugde: hoera! In de eerste levensjaren staat het vieren van een jaartje erbij vooral in het teken van cadeautjes, maar naarmate je ouder wordt, krijg je meer waardering voor het leven en wijzigt deze prioriteit.
Volgend jaar hoop ik de vijftigjarige leeftijd te bereiken. Ondanks dat ik iedere dag die ik krijg bekijk als een zegening en er volop van probeer te genieten, schijnt dit toch een bijzondere mijlpaal in het leven te zijn en wordt je weleens wat geplaagd met deze leeftijd. Hoe ouder je wordt, des te meer je beseft dat het aardse leven een einde kent. Allemaal willen we zo oud mogelijk worden, graag zonder gebreken en het liefst nog een beetje gezond ook…
Regelmatig kom ik op bezoek in verzorgingstehuizen waar je mensen hele dagen in rolstoelen ziet hangen, die weinig tot niets meer van het leven meekrijgen of vermoeid wachten tot er weer een dag voorbij gaat; tot er een einde aan het leven komt. Wij mensen doen ons uiterste best om het proces van ouder worden tegen te gaan door bijvoorbeeld ons grijze haar een kleurtje te geven, rimpels weg te werken met cosmetica, hippe kleding aan te trekken en zo gezond mogelijk te leven.
Ook wetenschappers strijden al vele jaren om het proces van ouder worden tegen te gaan. Onlangs las ik dat onderzoekers van Erasmus Medisch Centrum een manier hebben gevonden om muizen weer jonger te laten worden. Bejaarde muizen die het stofje kregen toegediend, renden weer rond als jonge diertjes met een volle vacht. Het lijkt alsof hiermee een soort van levenselixer is uitgevonden waarmee zicht op het eeuwig leven hier op aarde in het verschiet ligt. Dit blijkt echter nog spelen met vuur, want het is nog niet bekend wat de exacte bijwerkingen zijn. Ik zie het al voor me dat de stramme bejaarden ’s ochtends veerkrachtig hun bed uitspringen en vervolgens huppelend naar de ontbijtzaal gaan.
Pasen
Nee, mijn hart gaat niet bepaald sneller kloppen van dit soort uitvindingen. Ik begin me eerder af te vragen of we met al dit soort wetenschappen niet proberen om onze machtige God – van wie we allemaal het leven hebben gekregen – te evenaren. Ik ben niet bang voor de dood omdat ik de overtuiging heb dat er na dit aardse leven voor mij een nieuw leven is: het eeuwige leven in het hemelse paradijs; ik geloof dat Jezus heeft gezegd dat Hij de weg, de waarheid en het leven is en dat Hij aan het kruis is gestorven voor onze zonden.
Deze maand is het Pasen en vieren we dat onze Heer waarlijk is opgestaan! U, jij en ik zijn vrijgekocht met het bloed van Jezus! Nou, als dat geen levens-elixer is dat hoop biedt op eeuwig leven… Dat betekent niet meer ‘lang zal ze leven in de gloria, hiep, hiep, hoera’, maar: ‘lof zij de Heer, Halleluja!’
(Deze column is gepubliceerd in kerkblad De Regenboog van april 2017)