Mensen zijn kuddedieren; ze zijn graag bij elkaar. Al een hele poos geleden las ik in een krant dat een mens zelfs ongelukkig wordt wanneer hij of zij niet ergens bij hoort. Stel je eens voor dat iedereen wordt uitgenodigd voor een feestje en jij niet… Iedere zondag weer worden we van harte uitgenodigd om naar de kerk te komen. Als je bij een kerkgemeenschap bent, hoor je immers ook ergens bij.
De startzondag in september was een prima moment om het kerkelijk jaar goed aan te vangen; om als kudde (lees kerkelijke familie) bij elkaar te zijn. Veel gemeenteleden bleven na de dienst om gezamenlijk een kop koffie te drinken en later met z’n allen een maaltijd te nuttigen. Dit soort momenten zijn uitstekende gelegenheden om eens nader kennis te maken met de meneer of mevrouw die regelmatig naast je in de kerkbankjes zit.
Want laten we eerlijk zijn, verder dan ‘hoe gaat het’ en misschien een praatje over de mededelingen op de liturgie komen we vaak niet. Onder het genot van een kop koffie is de kans veel groter om nader tot elkaar te komen en de onderlinge band te versterken. Wat jammer is het dan dat een aantal mensen meteen na de dienst de kerk uit snelt om thuis de koffiepot maar aan te zetten of elders hun heil te zoeken.
Deze haast (of angst om bij de kudde te horen) is één van de eerste predikanten van onze gemeente jaren geleden opgevallen. De man zag sommige gemeenteleden ‘met ongelooflijke snelheid de kerk uit racen’. In het kerkblad riep hij de mensen op om eens na te praten over de preek en elkaar de zin van het leven te laten zien. “Geef een ander het gevoel dat ze erbij horen, sta open voor wat God zegt, raak vervuld van de Heilige Geest, daar word je een ander mens van.”
Bij iedere gelegenheid om samen koffie te drinken is er de mogelijkheid om deze opdracht uit te voeren. Gewoon, door er te zijn. Het kan één woord dat iemand tot ons spreekt, één gebaar dat voor de ander van onvergetelijke betekenis kan zijn. Misschien zijn er mensen die vandaag op dat ene woord of gebaar zitten te wachten…
Blijf de volgende keer ook eens gezellig koffiedrinken en vraag die ene persoon – waarvan je weet dat hij of zij het moeilijk heeft – hoe het gaat. Misschien kun je weinig voor deze mensen doen, een beetje belangstelling is soms al voldoende. Maak jezelf en je medemens gelukkig. Wanneer een herder met de voerbak rammelt, dan stuiven de schapen toch ook niet allemaal een kant op.
(Deze column is gepubliceerd in gemeenteblad Ichthus, oktober 2004)