De tijd dat ik me nutteloos voelde door de beperking die ik in het verleden kreeg, ligt gelukkig minstens dertig jaar achter me. Af en toe wordt ik nog wel eens aan herinnerd aan de tijd dat alles grauw en grijs leek en dat ik bij Lauwersoog over de Waddenzee stond te turen en radeloos vroeg: ‘Heer, wat is toch Uw plan met mij? Gebruik mij toch zodat ik me nuttig voel in deze wereld.’
Mijn structuur op een dag bestond uit ontbijt, koffiedrinken, lunch, thee- en nog eens koffiedrinken en dat was het dan wel zo’n beetje. Gecoacht door een therapeut leerde ik om de zee van vrije tijd daartussen op te vullen met het afleggen van bezoekjes van oudere – en zieke mensen in de kerkgemeenschap.
Deze gemeenteleden waren veelal in hun nopjes met mijn bezoek, ik voelde me ineens belangrijk en zo sneed het mes aan twee kanten. ‘Maar ach’, zo bleef ik toch hangen in mijn negativiteit, ‘wat stelt nu een kopje koffie voor?’ Nog niet zo heel erg lang geleden kreeg ik het antwoord op de vele vragen die ik had.
Een oudere mevrouw die ik minstens vijftien jaar niet meer heb gezien belde me. Ze herinnerde me aan de tijd dat ik bij haar kwam en toen zelfs een kaartje voor haar had gemaakt met de tekst van het lied ’t Scheepje onder Jezus’ hoede. Deze had al die jaren bij haar op tafel gestaan maar nu was ze het kwijt. Of ik het wel opnieuw wilde sturen… Boing! Terwijl ik al geen weet meer had van het kaartje, was dit voor deze zuster van groot betekenis geweest.
Niet veel later hoorde ik van een zuster van mijn leeftijd die gescheiden was in die periode. “Vanuit de kerk was jij de enige die bij me op bezoek kwam en aandacht aan me besteedde”, zo kreeg ik te horen. ‘Huh?’, dacht ik opnieuw terwijl het kippenvel me op de arm stond. En ook de broeder die me vertelde dat de biertjes die wij samen dronken in zijn scheidingsperiode zoveel voor hem hadden betekend maakt me bewust van mijn aandeel hierin.
Om dan nog maar te zwijgen over de kennis die na het overlijden van haar partner destijds verhuisde en ik haar regelmatig behulpzaam was. ‘Wat hebben we een fijne tijd gehad, die herinneringen zitten voor altijd in mijn hart, dankjewel Dick’, zo schreef ze kortgeleden via social media. Er verscheen even een traantje in mijn ogen. “Het is me duidelijk Heer, ik ken nu mijn plek als dienaar in Gods Koninkrijk met al die kleine dingetjes. Dank U wel!”