Een fiets- of wandeltochtje door het Lauwersmeergebied is altijd weer genieten. Zo ben ik vandaag op een prachtige zomerdag samen met mijn kameraad Iko aan het fietsen door dit prachtige natuurgebied dat ook wel wordt gebruikt als schietterrein voor de diensten van defensie. We hebben de borden wel zien staan die waarschuwen voor levensgevaar wanneer er rode vlagen wapperen.In alle rust en vrede fietsen wij en afgezien van een grapje hier en daar, is er geen haar op ons hoofd die denkt aan oorlog of wat voor gevaar dan ook. “Zullen we even in dat dorpje kijken?”, stelt Iko voor als we in de buurt zijn van het militaire oefendorp Marnehuizen. Ik wijs wel op de rode vlaggetjes die daar wapperen, maar die zullen we zijn vergeten binnen te halen, bagatelliseert Iko.
Nou vooruit dan maar, en we verlaten het fietspad op weg naar het dorpje. Daar zien we meteen een grote wagen van de koninklijke marechaussee voorbij komen en we maken even een praatje met de vriendelijke jonge agenten die vertellen dat er momenteel strijdkrachten uit zo’n 26 landen aan het oefenen zijn in het dorp en dat we gerust even een kijkje mogen nemen.
En dus fietsen we geheel onschuldig verder het dorp binnen, maar ver komen we niet. Een groen gekleurde militaire jeep van de terreinopzichter raast ons voorbij, rijdt ons bijna letterlijk van de sokken en gaat vlak fel in de remmen. Twee militairen stappen uit, stellen zich keurig aan ons voor, vertellen wat hun functie is en gaan provocerend dichtbij ons staan om te vragen wat wij hier doen.
“Oh, het leek ons wel even leuk om even een kijkje in dat dorpje te nemen”, vertelt Iko. De soldaat legt ons echter haarfijn uit dat wij zojuist een bordje gepasseerd zijn waar ‘verboden toegang’ op staat en dat niemand onder of boven de wet is, dat dus ook voor ons geldt en hij dirigeert ons onherroepelijk terug naar het fietspad.
Iko probeert nog uit te leggen dat we zojuist met de mannen van de marechaussee hebben gesproken en het van hun wel mocht. “Geen moer mee te maken!”, snauwt deze meneer en hij wijst ons nogmaals op het gepasseerde bordje en het fietspad waar we wél mogen komen en dat het gevaarlijk is waar we nu zijn.
“Maar wij zijn helemaal niet gevaarlijk”, grapt Iko maar de militairen zijn voor deze humor niet echt in de stemming en doen niet anders dan hun boodschap herhalen: wegwezen dus. “Ik wens jullie nog een fijne dag”, zo probeer ik toch nog een beetje vredig afscheid te nemen. “Insgelijks”, kan er nog kort af, maar dan scheuren ze weer weg in hun stoere jeep.
We kijken nog even om ons heen of we niet vanuit de bosjes belaagd worden door militairen met mitrailleur en en fietsen later ietwat gechoqueerd naar veilig terrein. “Ik zie hier ook maar weinig herten”, merkt Iko op als we even later wat van de schrik zijn bekomen en even een op een rustplaats staan. “Ja jong, die zijn ook niet onder of boven de wet”, durf ik te grappen nu we buiten levensgevaar zijn. Dan moeten we alle twee toch wel even lachen om ons hachelijke avontuur…