Een grapjas deelde eens bij de koffietafel zijn collega’s in een hokje door te roepen dat de gereformeerden aan de ene kant van de tafel moesten gaan zitten en de rest aan de andere kant. Omdat de opmerking slechts als grap bedoeld was, volgde niemand de instructie op. Toch voelden de meeste mensen zich zeer ongemakkelijk.
“Wat bist dû eigenlijk”, vroeg de spreker aan een collega waarvan hij de achtergrond niet wist. De man murmelde wat maar beantwoordde de vraag niet. Toevallig wist ik dat z’n kinderen naar de christelijke school gingen en dat hij hoogstwaarschijnlijk een gereformeerde achtergrond had. Aan z’n houding was te zien dat hij niet publiekelijk voor z’n komaf uit durfde te komen.
In gedachte hoorde ik een haan kraaien. Even vroeg ik me af wat ik zou hebben gezegd wanneer mij de vraag zou worden voorgelegd. “Dû bist dochs vrijgemaakt? Dat is noch strenger en better”, schalde door het lokaal in de richting van een man die tegenover me zat. Hij gaf z’n geloof wel toe maar hij ging niet in op de gegeven kwalificatie.
“It makket net út wêr ‘t hja by heare, it giet derom hoest dy gedraachst yn it deistich libben”, wist ik te bedenken. Uit het gemurmel dat volgde maakte ik op dat velen het met me eens waren en de spreker vond zijn opmerkingen plotseling niet meer grappig en begon ergens anders over. Toch is het vreemd dat mensen zich nog steeds zo ongemakkelijk voelen als er naar hun geloof wordt gevraagd.
Begin deze maand gingen de gereformeerde, hervormde en de lutherse kerken samen op in de Protestantse Kerk Nederland (PKN). Daardoor lijkt bovenstaande discussie weer enigszins vereenvoudigd te worden, maar niets is minder waar. Het is verdrietig en verwarrend dat zelfs binnen de christelijke kerken mensen de strijd met elkaar aan gaan om… Ja, waarom eigenlijk? Er is toch maar één weg de leidt naar Hem?
We belijden immers iedere zondag dat we geloven in één algemene christelijke kerk en wie van ons durft dan te zeggen welke de juiste is? In mijn ogen maakt het niet uit naar welke kerk je gaat, als je maar het oprechte verlangen hebt om Hem te ontmoeten. ‘Daar waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben ik in het midden van hen’, zo lezen we in de Bijbel. In welk hokje we dan moeten zitten, staat er niet. Wie zijn wij dan om die rangschikking wel te maken?
(Deze column is gepubliceerd in gemeenteblad Ichthus, juni 2004)