Omdat Nynke zich nog niet geheel fit voelt, hebben we gisteren besloten om vandaag opnieuw te kiezen voor een halve etappe, en wel deze waarvan we donderdag de eerste helft hebben gewandeld. Om logistieke redenen lopen we deze in tegenovergestelde richting. Even over negen stappen we in Belfeld op de bus.
In Reuver stappen we over op de trein en een station verder stappen we om twintig over negen uit in Swalmen. Hier is het niet lang zoeken naar de route. Na een half uurtje lopen merken we dat het vandaag behoorlijk druk is met mountainbikes in het bos. “Is hier een evenement?”, vragen we bij de oversteek van de provinciale weg aan een man met een oranje hesje.
“Ja, dit is een MTB-route”, antwoordt hij. “Als u de gele bordjes volgt, hebt u er vijftig kilometer op zitten.” Nynke wijst op de rood-witte bordjes die wij volgen. “Wij houden ons hier maar bij.” Als we bijna een uurtje hebben gelopen, zien we een mooie plek om een bakje koffie te gaan drinken.
Nu we de laatste dagen zo vaak voor een dichte deur hebben gestaan, hebben we gisteren zelf maar iets gekocht. “Het is dan wel oploskoffie”, zegt Nynke bijna verontschuldigend. “Maar het is altijd beter dan niets.” We zetten het voortaan op het lijstje voor de standaarduitrusting.
We genieten weer volop van de bospaden waar we langs lopen, de vogeltjes die we horen fluiten en het vele groen dat ons ontspanning biedt. Het rode puntje op de wandel-app die we gebruiken geeft op een gegeven moment aan dat we in Bundesrepubliek Deutschland moeten zijn, maar meer dan deze wetenschap trekken we ons daar weinig van aan: de taal van de natuur spreekt overal hetzelfde en is in ieder land prachtig.
Niet alleen aan het wandeltempo, maar ook aan de kramp die ze af en toe voelt in haar maag, merkt Nynke dat ze nog geen honderd punten is. Af en toe staat ze dan ook even stil om even flink adem te halen en meer dan normaal kijkt ze op het kaartje hoe groot de afstand is die we nog moeten. Dat valt haar af en toe best wel ietsje tegen.
Kopje soep in Belfeld
Precies om een uur bereiken we het eindpunt voor onze wandeling vandaag, tot aan hier hebben we donderdag vanuit Venlo gelopen. Toch zijn we nog niet klaar, want nu is het nog ruim een kwartier lopen naar het paviljoen op Maasduinen. Het uitzicht op een warm bord soep geeft hiervoor nog net de energie.
“Laat het smaken”, zo zegt de ober vriendelijk wanneer de soep uiteindelijk wordt opgediend. Vooral het zout in de soep doet ons beiden goed. Na deze opkikker fietst Dick meteen richting Belfeld om de auto op te halen. Om 14:04 komt hij met de fiets achterop de auto de lijnbus tegen waar ze vijf uren eerder op zijn gestapt.
Weer terug op Maasduinen nemen we samen een verfrissende duik in het tropisch zwembad. Terug bij bungalow 211 lijkt het alsof we er qua inspanning al minstens een hele dag op hebben zitten. We hebben in ieder geval ook nog een halve dag ontspanning voor ons en die nemen we dan ook volop. Op een handdoek in het gras, bakje thee en koffie er bij, heerlijk boek lezen… Dit is vakantie!
Aan het begin van de avond kiezen we zo’n beetje voor de weg van de minste weerstand en gaan niet meer zelf met het eten aan de slag. We halen bij restaurant Sophia twee porties pasta en laten ons dat prima smaken bij de ondergaande zon met een glaasje wijn en een flesje bier erbij.
Vanavond gaan we niet laat naar bed, morgen is het weer vroeg dag. Dan gaan we opruimen, inpakken en is het afscheid nemen van Maasduinen. We zijn van plan om nog een halve etappe richting Roermond te wandelen en dan volgt er nog een reisje richting Fryslân.