De laatste dagen is de spanning bij ons thuis duidelijk voelbaar, soms zelfs snijdend… Af en toe schieten woorden te kort, wordt het steeds maar duidelijker en komt allemaal het steeds dichterbij. Koffers worden ingepakt, lijstjes worden afgevinkt… ‘Afscheid nemen bestaat niet’, zo klinkt het liedje van Marco Borsato steeds maar door mijn hoofd, maar het komt toch steeds dichter bij…
Weemoedig blikken we terug op een fijne tijd samen en opmerkingen als ‘wat vreemd allemaal hè’, ‘als het allemaal misgaat’ en ’toch wel spannend hoor’, zijn niet van de lucht. Dan staat het huilen mij nader dan het lachen en spelen emoties hoger op dan normaal. Vandaag is het dan zover… de koffers zijn ingepakt en staan gereed voor vertrek: Nynke gaat bij me weg!
Gelukkig is het afscheid maar voor een week en – zoals de Here wil en wij leven – kan ik mijn geliefde volgende week zondag al weer in de armen sluiten. Want ja hoor, madame gaat voor een studiereis naar de United States of America, maar liefst negen uren vliegen en een tijdverschil van zeven uur.
De hele tijd van voorbereiding is dat niet zo tot me doorgedrongen, maar dat ik de afstand tussen Chicago en ’t Fean niet ‘efkes op ’t fytske’ overbrug, wordt me nu pas duidelijk. Gelukkig gaat ze niet alleen en is er een grote groep mensen die bij mij een oogje in het zeil houdt. Met een gerust hart, alle vertrouwen op een goede reis durf ik dan ook te zeggen: dag lieve Nynke, geniet er van en tot snel!