Als we visite hebben, komt er altijd wel een van onze twee huisdieren een kijkje nemen. Of dit nou uit nieuwsgierigheid is, om onze gasten even te knuffelen of simpelweg om een kijkje te nemen wat er zoal te scoren is aan hapjes, dat weten we niet. Meestal lukt het ons redelijk om deze zaken van elkaar gescheiden te houden en blijft het wel gezellig.
Onze poezen nemen ook regelmatig een prooi mee naar huis en leggen deze dan voor de deur of nemen deze mee naar binnen. ‘Een cadeautje voor de baas’, zo denken we vaak en vinden het dan wel heel lief, maar waarschijnlijk zit er een heel andere theorie achter. Hoe het ook zij, tijdens onze visite op zaterdagavond komt Tosca naar binnen met ‘een cadeautje’ tussen de tanden: een muis!
De dames vinden snel al gillend hun plek op de bank en het is helemaal feest wanneer blijkt dat ‘het cadeautje’ nog blijkt te leven. Af en toe laat Tosca het ontsnappen en dan probeert het kleine diertje in rap tempo een veilig heenkomen te vinden. Maar ook Tosca is supersnel en zo ontstaat er een spel vol vermaak vermengd met paniek waarbij het knaagdiertje zich af en toe even verstopt.
“Dick, je moet de muis vangen!”, zo luidt de opdracht vanaf de bank. Met plastic bakjes uit de keuken probeer ik het muisje te vangen, maar telkens is het diertje me te snel af. Dan maar proberen op een andere manier: alle deuren open en de muis opjagen naar de uitgang. Na een hilarische achtervolging – waarbij het diertje door alle bochten scheurt om een veilige uitweg te vinden – blijkt dit toch wel de meest effectieve manier.
De volgende ochtend heeft poes wederom ‘een cadeautje’ meegebracht. Op het terras ligt een knaagdier dat in mijn beleving toch behoorlijk forser van formaat is dan het huismuisje van gisteravond, volgens mij is dit een rat. Ik stuur de foto van het kadaver naar ons gasten met de mededeling dat we gisteren nog geluk hebben gehad. Met dit knaagdier op visite hadden we de poppen echt aan het dansen gehad.