Met z’n achten hadden we ons geïnstalleerd achter de iPad en het met een dikke databundel zo geregeld dat we de wedstrijd van het Nederlands elftal op de camping zonder al te veel haperingen konden zien. Allemaal gezellig bij elkaar, de grootste voetballiefhebbers uiteraard op de voorste rij en de minder enthousiaste voetballiefhebbers er achter.
Het ging allemaal prima zo, biertje erbij, zakje chips en wat borrelnootjes, bijna ‘krekt as thús’. Het enigste waar we hier toch wel behoorlijk last van hadden, waren vele tientallen mugjes, vliegjes of wat voor vervelend vliegend spul het ook mag zijn. Allemaal zaten we dan ook met de armen om ons heen te slaan om deze diertjes zo weinig mogelijk kans te geven ons lastig te vallen.
Dit wilde niet echt lukken, maar opgeven wilden we ook niet, en dus daar zaten we, in de lange broek, sokken ver omhoog en de capuchon zo mogelijk dichtgetrokken om het hoofd. We hadden een gezellige avond waarbij de overwinning van Oranje (17/06) natuurlijk werd gevierd en de vervelende vliegjes een bijkomstig element waren.
De volgende ochtend ontdekte ik op mijn onderbenen, handen en in de haarlijn op m’n gezicht vele tientallen piepkleine stipjes en van de groep was nog één van de dames behoorlijk gestoken, de rest had weinig tot nergens last van. We zullen wel lekkere personen zijn, zo grapten we, maar ’s avonds waren de stipjes uitgegroeid tot behoorlijke bulten die flink waren gaan jeuken.
Ik besloot om de tent in te duiken toen het weer ging schemeren en me af te sluiten voor zowel de gezelligheid als vervelende insecten en nam me voor om vooral de jeukende bultjes niet te gaan krabben. Tot drie uur in de nacht heb ik dit volgehouden, toen schreeuwde ik om hulp: geef me anti-jeuk of wat dan ook, want ik word knettergek.
Geen oog heb ik deze nacht dicht kunnen doen. De volgende ochtend kreeg ik vele tips tegen de jeuk, van insmeren met karnemelk tot de traditionele after-prik-pasta’s, van azijn tot weet-ik-het-allemaal. Een week later zijn de bultjes aardig weggetrokken, maar de jeuk is nog steeds niet weg. Het enigste dat mij echt heeft geholpen is koelen c.q. wassen met koud water en vooral niet krabben.
Nou, dat laatste is een heuse strijd, want krabben doe je instinctief. Nu we twee weken verder zijn, is de jeuk gelukkig weg. De bultjes zijn nog een klein beetje te zien. Wat hebben we toch een lol, voetbal kijken op de camping. Volgend jaar blijf ik geloof ik maar gewoon thuis, of ik moet voorzorgsmaatregelen nemen, zodat ik niet zo’n lekkere jongen ben. Tips zijn altijd welkom.