‘Beste collega, dit jaar ontvang je het kerstpakket op een wel heel bijzondere manier. In de vorm van een feest voor jullie allemaal; bevlogen medewerkers met hart en ziel voor de mens en de zorg. Dag in dag uit wordt er ontzettend hard gewerkt. Ondernemend gastvrij en verantwoordelijk, dat is iets om trots op te zijn.’
Deze tekst las ik op de kerstkaart van de werknemers van een ziekenhuis in de omgeving. Alleen al bij het lezen er van kreeg ik een beetje een warm gevoel van binnen. Hoewel ik best van een feestje houd, kwam dit gevoel niet door de uitno-diging hiervoor, maar vooral door het benoemen van de werknemers als bevlogen, met hart en ziel voor mens en zorg.
Het is altijd bijzonder om een team met mensen bij elkaar te hebben die enthousiast hetzelfde doel nastreven. Dat kunnen collega’s zijn op de werkvloer, buurtbewoners in dezelfde straat of plaatsgenoten, maar ook broeders en zusters in een kerkgemeenschap. Het bij elkaar horen van een groep mensen wordt ook wel saamhorigheid genoemd.
Ik vind het fijn om bij de kerk(en) te mogen horen, om hier deze verbondenheid met broeders en zusters te mogen delen en voelen en deze beleving gaat voor mij verder dan alleen ’s zondags naar de kerk gaan. Met z’n allen moeten we de kar trekken die kerk heet, er zijn diverse taken te verrichten en ik ben maar wat blij dat ik hierin samen met vele broeders en zusters een rol mag vervullen.
Natuurlijk is tussen al deze werkzaamheden door regelmatig tijd om samen een bakje koffie te drinken en een praatje te maken. Misschien is dat zelfs wel een van de belangrijkste ingrediënten van het werk in de kerk; ik houd van diepgaand contact met broeders en zusters, deel graag lief en leed en ‘doe’ dan ook regelmatig ergens een bakje. Ik voel me één met de gemeente(n) waar ik bij hoor, en ik maak dan ook graag actief deel uit van deze gemeenschap.
Vorig jaar rond deze tijd opperde ik het plan om een feestje te bouwen voor de vrijwilligers binnen de kerk: de organisten, de muzikanten, clubleiders, ouder-lingen, diakenen en noem ze allemaal maar op. Gewoon, samen een gezellig feestje maken; niet alleen om dit team even in de schijnwerpers te zetten door ze te trakteren op een hapje en een drankje, maar ook om samen dankbaar te zijn dat we ons mogen inzetten voor onze kerkgemeenschap.
Eigenlijk vind ik het heel verdrietig dat het ook binnen onze gemeente nog steeds zo moeilijk is om vacatures in te vullen. Dat het vinden van vrijwilligers een landelijk – of misschien zelfs wel werelds – probleem is, daarvan ben ik natuurlijk drommels goed op de hoogte, maar ‘toch niet binnen mijn gemeente’, zo denk ik soms stiekem ietwat verontwaardigd.
Ik hoop dat ik samen met het team van de feestcommissie binnenkort weer een feestje mag organiseren en dat ik u niet alleen allemaal mag uitnodigen, maar u ook welkom mag heten. Niet alleen om een feestje te bouwen, maar ook om als bevlogen broeders en zusters met hart en ziel voor kerk en geloof aan de slag te gaan!
(Deze column is gepubliceerd in gemeenteblad De Regenboog van januari 2018)