Er is een poos geweest dat ik ieder nieuw ingekomen lid na de verwelkoming in de dienst een hand gaf in de hal de kerk. Niet alleen om even kennis te maken, maar ook om ze stiekem alvast te strikken voor een kennismakingsverhaaltje in De Regenboog; twee vliegen in één klap, maar ik leerde er wel de gemeente mee kennen.
Daar ben ik mee gestopt nu de instroom van nieuwe leden dusdanig snel gaat dat wanneer ik één zondag niet geweest ben, ik me al bijna een vreemde in mijn eigen kerk voel. Nu benoem ik dit natuurlijk wel behoorlijk overdreven, maar ik kan het soms allemaal niet meer volgen en ik denk dat ik daarin niet de enige ben.
Dat wij af en toe absent zijn in onze diensten en dus niet alle ontwikkelingen meemaken, heeft er niet alleen mee te maken dat wij met enige regelmaat de diensten van een andere kerk bezoeken. Wij hebben de laatste tijd ook uitbundig deelgenomen aan het Strandheem Festival rondom Hemelvaart, Pinksterfeest in Veenklooster en nog wel andere festivals die door een gemoedelijke massaliteit een kerk zonder muur vormen waar de heilige Geest bijna zichtbaar staat te springen om door te dringen in ons hart.
Nu weet ik maar al te goed dat niet iedereen de slagkracht van de Geest krijgt door uitbundig te zijn, uiteraard werkt Hij ook in ons wanneer we stilletjes in een kamertje zitten te bidden of een traditionele kerkdienst vieren. Iedereen beleeft het geloof op zijne wijs…
Diepe bad
We begrijpen allemaal wel dat er iets mis gaat wanneer er jongeren zonder zwemdiploma en enige ervaring met water in het diepe bad worden gegooid. Zij moeten dan ook eerst oefenen om de zwemkunst onder de knieën te krijgen. De geoefende zwemmers trekken het liefst hun baantjes in het diepe bad en zo genieten we ieder voor zich op ons eigen manier van het zwembad.
Respecteren we deze manier van gebruik niet dan verdrinken er een hoop mensen wanneer de eerstgenoemde groep in diep water gaat, maar wordt het daarentegen een zootje in het peuterbad wanneer we daar allemaal ophopen.
Zoals zwemmers een zwembad ieder op zijne wijs toch samen gebruiken, hebben christenen de opdracht om het loflied samen te zingen in de kerk van God. Dat we daarbij allemaal van dezelfde liederen, verkondigingen, liturgieën of bijeenkomsten houden, is onmogelijk; de bandbreedte binnen de meeste kerkgemeen-schappen is groot.
Ons jaarthema Verbinding, daar kunnen we in dit kader nog heel wat mee doen, maar dan moeten we het niet laten bij het A4‘tje dat we allemaal eens in ons postvakje hebben gevonden. Nee, dan moeten we er ook daadwerkelijk mee aan de slag.
Niet alleen moeten we verbinding zoeken met ons broeders en zusters – zodat we binnen de eigen gemeente geen vreemden worden voor elkaar – we moeten ons met zoveel verschillende ingrediënten vooral blijven richten op onze Vader in de hemel en verbinding zoeken met Hem. Alleen dan kunnen we onze gezichten dezelfde kant op houden en komen we een heel stuk dichter bij elkaar…