“Nee dank je, ik ben aan de lijn.” Een van de zes dames die bij ons in de woonkamer bijeengekomen zijn voor een overleg, heeft een doos chocolaatjes meegenomen en deze tijdens het inschenken van koffie en thee even aan een ieder gepresenteerd. De lekkernijen staan nu op de tafel te glinsteren.
“Dick, jij lust wel een chocolaatje?” Als gastheer heb ik de koffie en thee ingeschonken en voordat ik me weer terugtrek uit de bijeenkomst, krijg ik zo’n caloriebommetje mee. Natuurlijk neem ik een chocolaatje, ik ben ook aan de lijn, maar dit soort lekkernijen laat ik me daardoor niet ontnemen. Morgen maar weer een kilometertje langer lopen, dan is dat ook weer weg.
Na de vergadering kletsen de vrouwen nog wat en al snel gaat het over gewichten, kilo’s en vetrandjes die ze bij zichzelf ontdekken. Ik hoor dat ze onder meer chips en lekkere hapjes tijdens feestjes maar slecht kunnen weerstaan en nog veel meer zaken die hen doen groeien. Allemaal weten ze wel wat ze moeten doen om af te vallen: minder eten en meer bewegen, er worden er grote plannen gesmeed om af te vallen.
Het is inmiddels borreltijd en ik vind dat ik mij wel weer in de vergaderruimte mag begeven nu het onderwerp algemener is. Een flesje bier zet ik voor mezelf op tafel en ter verhoging van de feestvreugde heb ik er ook een bakje met overheerlijke droge worst bij gezet. “Nog iemand die ik wat kan inschenken?’, vraag ik als vriendelijke gastheer.
“Oh, wat bisto in *?”*?*”, zo krijg ik te horen wanneer de dames zien dat ik een schaaltje met worst op tafel heb gezet, terwijl ik ook de discussie over hun kilootjes wel heb gehoord. Ik krijg ondeugende pretoogjes en laat me er niet van weerhouden om te genieten van de lekkernijen. Het hele schaaltje heb ik wel alleen moeten opeten, ze hebben zich sterkt gehouden. En zo sta ik langs de lijn van de strijd om flink aan de lijn te gaan.