Omschrijf eens een paard… Dit is de eerste opdracht waar we mee aan de slag gaan bij een workshop Frysk ferhalen skriuwe. Eerst schud ik mijn hoofd lichtelijk en vraag me af of dit serieus bedoeld is of niet, maar al snel begrijp ik de intentie van de opdracht. Zodra alle deelnemers hun verhaaltje voorlezen, horen we namelijk telkens nagenoeg dezelfde verhalen en dit is natuurlijk weinig spectaculair.
“Hienen jimme bygelyks oer in pears hynder skreaun, dan wie it folle mear bysûnder en spannend west”, zo leren we dat we voor het schrijven van fantasie verhalen vooral uit onze comfortzone moeten treden. En inderdaad heb ik al vrij vlot in de gaten dat ik mijn manier van schrijven behoorlijk vanuit een bepaalde comfortzone doe: alles wat ik schrijf is waar gebeurd en ik kan het herleiden.
Voor het schrijven van een verhaal – wat heel iets anders is dan een verslag, een interview of een column – heb je je fantasie nodig en hoewel ik aanvankelijk geen flauw idee had wat ik verderop in het verhaal zou moeten met een paars paard, begrijp ik al snel dat je gewoon ergens moet beginnen te schrijven. “Hoe ’t it fierder giet of hoe’t ôfrint, dat sjochst letter wol…”
Heel wat geleerd dus, maar het valt niet echt mee om uit die comfortzone te komen. Een aantal weken later bij een workshop autobiografisch schrijven word ik opnieuw uit het voor mij veilige gebied getrokken met de opdracht om de weg van vroeger naar de basisschool te beschrijven. Tjonge jonge, hoe ging dat ook alweer? Dat weet ik toch allemaal niet meer…
“Zet je pen op papier en volg deze, probeer niet al te veel na te denken, dan gebeurt er wat…” En werkelijk, ineens beleef ik de tocht langs het Torenplein, de Spaar- en Voorschotbank en de oversteek met de Jan Binneslaan weer helemaal en schrijf ik zo een pagina vol. Zonder dat ik het zelf in de gaten heb, ben ik uit mijn comfortzone getreden en zie mezelf lopen naar school.
Wat ik precies van plan ben met deze workshops en interesse voor taal, ik weet het niet. Maar met met alles wat ik heb opgestoken wil ik beslist iets gaan doen. Ik doe mijn uiterste best om uit mijn comfortzone te treden. Het boek dat ik wellicht ga schrijven ligt mogelijk al bijna klaar, het hoeft alleen nog maar geschreven te worden. Dus ik zou zeggen Dick: aan de slag!