Het was vorig jaar maart toen we uit Israël terugkwamen en ineens de hele wereld in de ban leek van corona. Ik was ziek geworden tijdens de reis en moest bij thuiskomst meteen in quarantaine, iets wat toen nog helemaal nieuw was en wel grappig omdat de mensen om ons heen de boodschappen thuis bezorgden en alleen maar voor de ramen mochten zwaaien, net zoiets als aapjes kijken in een dierentuin.
Voor de coronatest kwamen destijds twee medewerkers van de GGD met grof geschut aan huis en toen een aantal dagen later bleek dat ik negatief was, mochten weer de buitenlucht in. Maar de wereld leek in paniek toen alles in lockdown ging. Het leek wel oorlog, we moesten afstand houden, zoveel mogelijk in huis blijven, iedereen keek angstvallig naar elkaar en we liepen soms met een boog om elkaar heen.
Mijn leven speelde zich die eerste weken alleen maar af tussen thuis en de supermarkt, het begon al snel een saaie boel te worden. Alle activiteiten waar ik me mee bezig had gehouden, werden uit de agenda geschrapt. Met een echtgenote in de zorg die het door de ontstane situatie alleen maar drukker kreeg en minder tijd thuis was, dreigde ik steeds meer in een gat te vallen.
Ja, ik heb best een sombere periode gekend, maar gelukkig had ik de zaken weer redelijk onder controle voordat een depressie zich voordeed. In de zomer vond ik mijn balans en ging het allemaal weer de goede kant op. Nu lijken de coronacijfers weer in het rood te gaan en het is afwachten hoe streng het kabinet vandaag de teugels weer aanhaalt om de maatregelen te nemen.
Deze keer laat ik het echter niet weer zover komen dat er een zwart gaat dreigt. Mijn strijdplan ligt al klaar en ik er daarbij van uit dat ons de komende periode opnieuw een lockdown te wachten staat. De klus-plannen voor zowel binnen als buiten zijn gereed, boeken om te verslinden liggen op de planken, de blokken hout voor op het vuur liggen klaar. Kom maar op met die lockdown.