Fietsen met elektrische ondersteuning lijken als warme broodjes over te toonbank te gaan. Steeds vaker word ik – in mijn beleving toch zelf ook niet bepaald een langzame fietser – in rap tempo voorbij gescheurd door zo’n snel exemplaar. Oh nee, zelf heb ik nog nooit gedacht aan het aanschaffen er van; ik ben immers nog een jonge en gezonde kerel die zelf nog wel kan trappen en ook de kosten dit soort rijwielen bevinden zich niet bepaald in mijn straatje.
Voor de kleine afstandjes hier in het dorp bevalt mijn weduwe met boodschappenmandje er voorop nog altijd prima, voor de langere afstanden heb ik een Batavus met maar liefst zeven versnellingen. Niets om te klagen dus en dat doe ik dan ook geenszins. Toch merk ik dat ik de laatste maanden steeds minder vaak kies voor het fietsen van de langere afstanden.
Heel duidelijk merk ik dat de vele insulten die de laatste maanden elkaar in behoorlijk rap tempo opvolgden niet alleen mijn geestelijke gesteldheid allerminst goed doen, ook mijn lichamelijke capaciteiten hebben er behoorlijk onder te lijden. Heel kort door de bocht kan ik bijna wel stellen dat ik momenteel zowel geestelijk als lichamelijk min of meer uitgeput ben; ik bin skjin oan ein!
Het was dan ook wonderlijk dat ik vorige week een telefoontje van Bettie kreeg met de mededeling dat ik onder unaniem besluit van de familie de elektrische fiets van Iko krijg toebedeeld. Gisteren hebben twee van hun kleinzoons het rijwiel bij me gebracht. Vanochtend heb ik een proefrit gemaakt en ben meteen maar naar Mekkemastate in Kollum getuft waar Bettie sinds kort woont.
Waar heb ik dit aan verdiend, zo vraag ik me stiekem af en toe eens af en hoe is het toch mogelijk dat ik zo’n rijwiel in ontvangst mag nemen juist op een moment dat ik ‘m eigenlijk wel een beetje nodig lijk te hebben? Nu ja, na een opeenstapeling van tegenslagjes veroorzaakt door die ene erfenis uit het verleden mag ik toch ook wel eens weer een klein beetje geluk hebben; even voel ik bijna letterlijk de wind in de rug…