“Wannear komst om beantsjes?” Ietwat verbaasd kijk ik naar de meneer die achter me staat in de hal van de kerk en dan herinner ik me ineens weer de context van het verhaal. Bij de onlangs gehouden quiz-avond hadden reisgenoten van onze Israëlreis de troostprijs gewonnen: een diner voor zes personen dat uiteindelijk slechts een aantal blikken bruine bonen bleek te zijn.
Na de prijsuitreiking had ik – brutaal of ondeugend ik soms kan zijn – mezelf uitgenodigd voor een etentje. “Wannear steane de beantsjes op tafel?”, had ik gevraagd, maar er verder geen aandacht aan besteed of een reactie afgewacht. Na een kerkdienst, alweer enkele weken na de quiz-avond, werd ik weer even herinnerd aan mijn uitnodiging.
Nou noem maar een datum, zo had ik gezegd – om vooral niet weg te lopen voor mijn eigen actie. We hadden Nynke en de vrouw des huizes erbij geroepen en een afspraak gemaakt en weer een aantal weken later zaten we achter de bruine bonen bij mensen die we eigenlijk amper kennen, maar waarmee we door de gezamenlijke reiservaring toch een goede klik hebben.
Voorafgaand aan ons diner drinken we een bakje koffie en we hebben fijne gesprekken over diverse dingen. “It wie dan de wol de troostprijs”,zo glundert onze gastheer, “mar wy hawwe der in soad wille fan.” Ouderwets gezellig zitten wij wat te drinken, terwijl onze gastvrouw al pratend bezig is om het eten gereed te maken.
Soms kunnen dingen vanuit het niets zomaar gebeuren. Wie had het ooit kunnen bedenken dat wij op een woensdag in mei zomaar ergens bruine bonen zitten te eten met nog veel meer lekkernijen daarbij. Wat een fijne mensen hebben wij toch ontmoet tijdens onze reis, wat een verbinding hebben we mogen ervaren.
Heel stiekem hebben Nynke en ik het idee al geopperd om onszelf maar eens vaker uit te nodigen voor een etentje; wij vinden het in ieder geval heel erg gezellig en zijn meestal woensdags wel vrij. Betrof het hier bij ons ‘diner mei de beantsjes’ nog maar de troostprijs, wij vonden persoonlijk dat we een hoofdprijs in de wacht hadden gesleept!