Wie mijn verhaaltjes op deze plek regelmatig leest, zou best de conclusie kunnen trekken dat ik mijn zaakjes wel aardig op orde heb en een ander precies weet voor te schrijven hoe het allemaal moet in het leven. Het gebeurt immers meer dan eens dat ik – zij het vaak met een vleugje humor – de vinger op de zere plek leg en daarmee de lezer aan het denk en zet. Dat is ook precies de bedoeling, maar het is absoluut niet zo dat ik degene ben die de ander op zijn of haar fouten wijst en wel even zal zeggen hoe het allemaal beter kan. Integendeel, de beschreven avonturen zijn veelal lessen die ik zelf heb geleerd en die ik gewoonweg graag met anderen wil delen.
Toch kan ik me best voorstellen dat er af en toe lezers zijn die nog net niet hardop denken: “Dick, wat tinkst no jonkje, sjoch earst mar ris efkes nei dy sels…” Nee, ik heb mijn zaakjes alles be halve goed op orde en de zonnige kant van het leven waar ik u als lezer weleens wat van laat meegenieten, is slechts een gedeelte van mijn bestaan. Er zijn wel degelijk donkere kanten, maar dit houd ik vaak maar voor me, want dit is immers veel minder interessant om te lezen. Toch wil ik voor deze keer de schaduwzijde van mijn leven ook eens noemen, zodat duidelijk mag zijn dat het niet alleen maar rozengeur en maneschijn is waar ik over schrijf, dat de belevenissen die ik met u deel niet slechts voortvloeien uit lachen, gieren en brullen.
Geloof maar gerust dat ook ik wel heb geleerd dat het leven niet slechts bestaat uit zoete broodjes; de bittere kant des levens is mij wel degelijk ten deel gevallen. Wat me hierdoor wel duidelijk is geworden, is dat de moeilijkere perioden van het leven wel het meest leerzaam zijn. Nood leert bidden, zo wordt wel gezegd en zo heb ik ook geleerd dat Hij krac ht naar kruis geeft, en leef ik in de wetenschap dat ik wordt gedragen door God! Nog nooit is het namelijk zo donker geweest, of er was weer licht te zien; altijd was er warmte wanneer ik het koud had, altijd is er eten in overvloed en steevast was er een ontmoeting wanneer ik me eenzaam en verdrietig voelde. Al wat ik nodig had, heeft Hij mij gegeven!
Van alle richtlijnen die ik ooit op wat voor manier dan ook heb gegeven, heb ik zelf misschien nog wel het meest opgestoken. En zo blijf ik al schrijvende steeds maar leren (of misschien al lerend steeds maar schrijven). Wat ik in de moeilijke perioden ook heb geleerd is dat ik de gemeente waar ik bij hoor telkens weer als een warme deken om mij heen mag voelen. Alleen al door de warme aandacht voor elkaar, die hand op de schouder… Dat is echt heel bijzonder en daar ben ik dan ook heel dankbaar voor. Wanneer we er op deze manier voor elkaar zijn, blijven omzien naar elkaar, dan straalt de gemeente werkelijk liefde uit! Geen column deze keer met sappige merkwaardigheden en andere leuke belevenissen, maar een leer moment. We weten immers niet hoe lekker zoet kan smaken wanneer we niet weten wat de smaak van bitter is; geen licht zonder duisternis, geen blijdschap zonder verdriet…