Feestjes vind ik meestal geweldig, behalve wanneer ik zelf in de belangstelling sta. Dat is ook de reden dat ik – hoewel iedereen van harte welkom is – al vele jaren geen uitnodiging meer stuur voor mijn verjaardag. Maar een vijftigste verjaardag is toch blijkbaar iets anders, een soort van mijlpaal en dan gaat het toch iets anders.
Vijftig jaar, dat is een hele ruk! Als ik terugkijk op mijn leven, dan heeft het fietsongeluk waardoor ik in 1982 een behoorlijk hersenletsel opliep, grote impact gehad en eigenlijk heeft dit nog iedere dag invloed. Heel kort door de bocht kan ik wel stellen dat ik bepaald geen gemakkelijke jeugd heb gehad en er is zelfs een tijd geweest waarin ik zei dat als ik 25 jaar zou zijn, het voor mij goed genoeg was.
Ik mag mezelf heel gelukkig prijzen dat ik beschik over een flinke dosis enthousiasme en dat mijn positiviteit het telkens heeft overwonnen van de negatieve kant. Ondanks veel moeilijkheden, tegenslagen en worstelingen om toch maar iets te bereiken – het gevecht tegen de werkelijkheid – kwamen er gelukkig ook hele fijne dingen op mijn pad en ik heb geleerd om mijn situatie zoveel mogelijk te accepteren zoals ’ie is.
Als ik nu kijk naar alle mensen die een belangrijke rol hebben gespeeld in mijn leven of dat nog steeds doen, en ook mijn geloof speelt daar een hele belangrijke rol in, kan ik alleen maar dankbaar zijn; ik heb geleerd om te kijken wat ik nog wél kan met mijn beperkingen en geniet van heel veel dingen waar ik goed in ben. Iedereen heel erg bedankt en ik kijk samen met jullie nu alleen nog maar vooruit.
Samen met Nynke voel ik me in de kracht van mijn leven staan en hoewel we vroeger mannen van vijftig jaar met grijs haar al snel oud vonden, kan ik nu alleen maar zo oud zijn als ik me voel, en dan merk ik dat er nog steeds een kwajongen in me schuilt, een jongeman die houdt van het leven en volop geniet van het goeie. Daar drinken ik graag eentje op, is het niet op mijn verjaardag, dan wel later of ooit een keer. Tsjoch!
