Dinsdag 31 augustus 2021
We parkeren de auto vanochtend op ongeveer een halve kilometer van het eindpunt van de etappe van vandaag: Ommen-Hellendoorn welke we lopen tot aan Nijverdal. Vanochtend moeten we daarbij ook nog de afstand tussen de parkeerplek en het station in Nijverdal overbruggen, zo’n half uur lopen.
We zijn nog niet begonnen aan deze wandel of er komt een buurtbus het terrein oprijden. Bij het vragen aan de chauffeur blijkt dat ‘ie naar station Nijverdal rijdt en we zo mee kunnen rijden. Dat scheelt maar liefst een half uur lopen op de flinke tippel van vandaag die ons te wachten staat, een heerlijke meevaller.
Naast een half uur lopen scheelt het ook nog eens een half uur in ons wandelschema en met een beetje geluk halen we de trein richting Zwolle van 8:43. Even moet de pas er flink in van de bus tot de trein en dan staan we zelfs vier minuten voor vertrektijd op het perron.
Bij het instappen in de trein verneemt Nynke lichte consternatie en merkt ze dat een jongeman niet in kan stappen omdat hij geen mondkapje heeft. Zonder na te denken overhandigt ze hem een reserve mondkapje: hij is schoon. “Oh dank je”, reageert zijn blije moeder. “Hij heeft vandaag zijn eerste schooldag.”
Naast ons in de wagon zit een oudere dame die aan ons spreken hoort dat we uit Friesland komen. Ze komt oorspronkelijk uit Sneek, zo vertelt ze ons en onze taal valt haar meteen op. Wanneer we haar vertellen dat we het Pieterpad lopen, vertelt ze dat ze tegenwoordig in Schoonloo aan dit pad woont en nodigt ons voor een bakje koffie wanneer het zo uitkomt.
Vanaf het station in Ommen is het wel weer even zoeken naar het Pieterpad, na veel overleg en speuren in het eerste stukje van het bos. Op een gegeven moment ontdek ik links een pijltje en terwijl onze blikken elkaar kruisen ziet Nynke een pijltje aan de rechterkant en willen we elkaar even tegenovergestelde richting opsturen, maar uiteindelijk blijken de pijlen ons dezelfde richting op te wijzen.
We beginnen in de conflicten en belevenissen die we meemaken metaforen te zien met het leven. Ondanks dat we soms een andere kijk op de zaak hebben, blijven we toch op hetzelfde pad wandelen en komen we steeds wel weer bij elkaar.
We hebben besloten om eerst een stukje te wandelen en dan ergens aan de rand van de stad een bakje koffie te doen, maar het restaurant waar we dit voor onszelf hadden bedacht, blijkt gesloten. De Reggetaria tegenover dit bedrijf is wel geopend en ook hier smaakt de koffie prima. We nemen er een gevulde koek bij.
De omgeving is hier iets meer heuvelachtig en dat is te merken in de kuiten.
We genieten van het prachtige wandelweer, schitterend wijds uitzicht, zelf geplukte bramen, brood met een bekertje opkikker, thee, de omgeving en van elkaar.
Een heerlijk briesje aan het eind van de wandel komt als geroepen. Na bijna zeven uren wandelen komen we even voor vijf uur bij de auto aan. Voor nu hebben we het wandelen wel even gehad. We halen boodschappen bij Jumbo, zetten koffie in ons chalet en bestellen pizza voor het avondeten.
